55هاى نخست هجرت تا صلح حديبيه، نه تنها با تصويرى كه از قرآن كريم و بعضى از شواهد تاريخى استنباط مىشود مطابقت ندارد، بلكه با روش و سير پيامبر (ص) كه در رويدادهاى صلح حديبيه و فتح مكه به وضوح آشكار شد نيز همخوان نيست.
البته سلسله اقدامات خصمانۀ قريش بر ضدّ پيامبر (ص) و پيروانش در شهر مكه، در طولِ دست كم ده سال قبل از هجرت از نظر تاريخ پوشيده نيست (يعنى چنانچه سه سال نخست بعثت را كه برطبق روايات غالب، دعوت پيامبر بهصورت غيرعلنى بوده و كمتر باعث واكنشهاى غضبآلود سران مشرك عليه مؤمنان مىشد را استثنا بدانيم) ، همين رفتارهاى خشن بود كه مسلمانان را ناگزير به مهاجرت به حبشه و يثرب كرد كه قرآن كريم آن را در عمل مساوى با اخراج آنان از خانه و كاشانهشان مىداند.
قريش از سالها قبل، در پى قتل پيامبر (ص) بودند. تحريم اقتصادى و اجتماعى بنى هاشم و محصور شدن و در تنگنا قرار گرفتن آنان در شعب ابوطالب، براى چندين سال، بهعلت امتناع و خوددارى آنها در برابر خواستۀ سران قريش از ابوطالب بود كه پيامبر را تحويل آنها بدهد تا وى را بهقتل برسانند. 1در همين دور سه يا چهار سال محاصره در شعب ابوطالب نيز، شبى نبود كه تهديد قتل براى پيامبر وجود نداشته باشد؛ لذا هر شب يكى از مردان بنىهاشم به دستور ابوطالب در بستر پيامبر بهجاى وى مىخوابيدند. 2بعد از وفات ابوطالب نيز مكه براى پيامبر جاى امنى نبود و ايشان هنگام برگشت از سفر طائف، وقتى مىخواست وارد مكه شده و براى انجام عمره، به مسجد الحرام داخل شود،