6
شماره چهلم
ميراث بزرگ
محسن اسدى / موسى دانش
«در حقيقت «صفا» و «مروه» از شعائر خداست [ كه يادآور اوست ] ؛ پس هر كه خانۀ [ خدا ] را حج كند، يا عمره گزارد، بر او گناهى نيست كه ميان آن دو سعى به جا آورد. و هر كه افزون بر فريضه، كار نيكى كند، خدا حق‌شناس و داناست.» 1پيامبر خدا، حضرت ابراهيم عليه السلام، همراه خانواده‌اش راهىِ يك سفر ايمانى و الهى شد. او بيابان‌ها را طى مى‌كرد و دره‌ها را پشت سر مى‌گذاشت. نه شكى به سراغش مى‌آمد و نه ترديدى به درونش راه مى‌يافت. اين سفر، فرمان‌بردارى خالصانه‌اى بود كه هيچ‌گونه شك و شبهه‌اى در آن وجود نداشت.
ابراهيم عليه السلام چشمانش را به جايى مى‌دوخت كه خداوند فرمانش داده بود؛ خدايى كه در طول اين سفر با او بود و همراهى‌اش مى‌كرد.
هرگاه براى ابراهيم، آن شوهر بزرگوار و پدر مهربان، در ميان تپه‌هاى آن دره‌ها، واحه‌اى نمايان مى‌شد كه چند درختى كوچك پيرامونش را احاطه كرده و شمار آنها از شمار انگشتان يك دست فراتر نمى‌رفت و يا اين‌كه نگاهش به بقعه‌اى مى‌افتاد كه كشتزارى آن را در ميان گرفته و نخل‌هايى سايۀ خود را در آن گسترده بود، آرزو مى‌كرد كه اى‌كاش اين، همان جايگاهى باشد كه خداوند آن