43از راه دوستى و هم‌پيمانى با آنان و اقرار بر حقانيت دين و اموالشان، آنان را هدايت كرده و به سوى اسلام رهنمون سازد 1و از آن‌ها جز رعايت بى‌طرفى در جنگ‌ها و يارى دادن يكديگر، هنگامى كه دشمن به شهر حمله كند، درخواست ديگرى نداشت. 2ابن اسحاق در اين باره مى‌گويد: ميان آنان پيمان يارى به همديگر بسته شد تا در برابر كسى كه با اهل اين پيمان درافتد بجنگند. 3تاريخ اين صلح، حدود پنج ماه پس از ورود پيامبر خدا (ص) به مدينه بود. 4اين قانون به صورت نامه يا نوشته‌اى بود از سوى محمد، پيامبر (ص) با مؤمنان و مسلمانان از قريش و يثرب و هركس كه از آنان پيروى كرده و به ايشان پيوستند و همراه آنان پيكار نمودند. آنان جدا از ديگر مردمان، امتى يگانه به شمار مى‌آيند. 5اين فرمان، يهوديان را به تعهّدى مالى، بيش ازآنچه‌كه ماليات پشتيبانى مى‌ناميم، مجبور نساخت كه آن را در هنگام جنگ به همراه مؤمنان انفاق مى‌كردند. 6و آن‌ها را با مؤمنان يك امت به شمار آورده و يهود بر دين خود و مسلمانان بر دين خويش باشند. 7پيامبر خدا (ص) به دلجويى از يهود پرداخت و در اين زمينه به آنان فرمود: ايمان مسلمانان به خدا و پيامبرانش با اعتقاد آنان تفاوتى ندارد. در اين راستا تا دو ماه پيش از بدر نماز خود را به سوى بيت‌المقدس مى‌گزارد كه از اين پس رو به سوى كعبه نمود. 8طبرى گويد: «به پيامبر خدا (ص) اختيار داده شد كه بر هر سو تمايل دارد، رو به سوى