7عمره، يعنى زيارت كردن. بنابراين، حاجى قصد رسيدن به مقصود را دارد و وقتى به مقصد رسيد، به زيارت مى‌پردازد. 1همگونىِ حاجى با فرشتگانِ پيرامون عرش
محيى‌الدين معتقد است: چون خداوند واژۀ «بيت» را در آيه شريفه به خود نسبت داده و فرموده است:
. . . أَنْ طَهِّرٰا بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ وَ الْعٰاكِفِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ
2
«. . . خانۀ مرا براى طواف كنندگان و عاكفين و ركوع و سجده كنندگان پاك گردانيد.»
خداى متعال، طبق اين آيۀ شريفه، خانۀ كعبه را نظير و شبيه عرش خود قرار داده است، كه فرشتگان به دور آن طواف مى‌كنند. چون اين خانه مانند عرش است، پس طواف‌كنندگان آن نيز همچون طواف كنندگان پيرامون عرش‌اند و به مانند فرشته مى‌باشند، با اين تفاوت كه حمد و ثناى ما (طواف كنندگان كعبه) عظيم‌تر از حد و ثناى فرشتگان حول‌العرش است. 3البته محيى‌الدين جهت و سببِ عظيم‌تر بودن حمد و ثناى انسان بر حمد و ثناى ملائكه را بيان نكرده و تنها به سخن بسنده مى‌كند كه: «هر طواف كننده‌اى به اين مقام نمى‌رسد» . از اين كلام وى فهميده مى‌شود كه هر طواف كننده‌اى مراد نبوده، بلكه اولياء اللّٰه و عرفاى باللّٰه چنين‌اند.
نيابت در حمد و ثنا
ابن عربى، حمد و ثناى علماى باللّٰه را حمد و ثنايى خاص و منحصر به آن‌ها دانسته و مى‌گويد: چون خداوند خود را تسبيح و تقديس و تحميد فرموده، علماى باللّٰه نيز كه اهل‌اللّٰه‌اند، خداوند را آنگونه كه خودش گفته، تسبيح و تنزيه مى‌كنند؛ يعنى به نيابت از خدا، كلمات الهى را به زبان، بلكه به تمام اجزاى وجود، جارى و سارى مى‌كنند. 4حمد و ثناى نيابتى غير از حمد و ثناى استقلالى است. آنكه به ميل خود و از طرف خود حمد و ثنا مى‌گويد، به اندازۀ توان و استعداد و شأن خود انجام وظيفه مى‌كند، اما