55فرزندان خود دور مانده‌اند، فرصتى يافتند كه به وطن خود بازگردند. دو هزار نفر از مسلمانان در يك سفر دسته جمعى، همراه پيامبر عازم مكه‌اند؛ سفرى كه بيش از آنكه سفر زيارتى باشد، به سفرى تبليغى براى بسط و گسترش اسلام بدل شد. پيامبر كه اعتمادى به مشركين نداشت، گروهى را مأمور ساخت با سلاح و ادوات جنگى در بيرون حرم مستقر شوند تا در صورت نياز از وجود آنان استفاده شود.
در اين سفر، پيامبر و همراهان، عمرۀ مفرده به جا آوردند و از اين جهت است كه به عنوان قضاى عمرۀ سال گذشته، به «عمرة القضا» ياد شده است. اين سفر چون نخستين سفر مسلمانان به مكه محسوب مى‌شد، و قبل از تشريع فريضۀ حج انجام مى‌گرفت، تقريباً همه مسلمانان حضور داشتند. از اين رو فراتر از يك سفر فردى براى انجام عمره بود، در حقيقت كاروانى تبليغى و معنوى در تاريخ اسلام به شمار رفته است. پيامبر براى نشان دادن قدرت مسلمانان بازوى راست خود را از زير جامۀ احرام بيرون آورد و فرمود:
«خدا رحمت كند كسى را كه امروز نيرومندى خود را به اينان نشان دهد.»
در اين كاروان، كه پيامبر چون نگينى در جمع مسلمانان بود، عبداللّٰه‌بن رواحه مهار شتر رسول خدا صلى الله عليه و آله را در دست داشت و با صداى رساى خود اين شعار را مى‌خواند:
خَلّوا بَنى الكفّار عن سبيله
اى فرزندان كفر و شرك، راه را براى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله باز كنيد، بدانيد او سرچشمۀ خير و منبع نيكى است.
بار الها! من به گفتار او ايمان دارم و حق خداوند را در قبول سخنان او مى‌دانم.
ما با شما به علت انكار تأويل او مى‌جنگيم، چنانكه به علت انكار تنزيل او پيكار كرديم.
چنان ضربتى به شما خواهيم زد كه كاسۀ سر شما را از جا بكند و دوست را از ياد دوست خود غافل گرداند.