20فرمود: وَأَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالاً. . . 1به‌ياد نداى خلق با نفخ صور و حشر از قبورشان و ازدحام در عرصات قيامت باشد و اين‌كه مردم به دو دسته مقرّبين و ممنوعين، مقبولين و مردودين تقسيم مى‌شوند. لذا بين خوف و رجا متردّد هستند. و حاجى هم در قيامت چنين باشد؛ چرا كه نمى‌داند حجّش تمام و مورد قبول است يا خير؟
مطابق رواياتى كه پيش‌تر آمد، اَعلاٰم و نشانه‌هاى حرم بر اساس نور ياقوت بنا شد، لذا حرم باب‌اللّٰه و اَعلام به‌منزلۀ ديوارهاى آن است و مواقيت آستانۀ در مى‌باشند. سالك إلى‌اللّٰه بايد براى دخول در اولين مرتبه، در آستانۀ در بايستد و از صاحب خانه اجازه بگيرد. تا به او آمادگى دخول و ورود داده شود كه اين استعداد با طهارت از كثافات حاصل از سرزمين بُعد و غرور است و با نظافت از الواث موجبِ طرد مى‌باشد. و با شباهت جستن به مجاورين حضرت است و با آمادگى براى مرگ است كه با ترك همه‌چيز به‌جز محبوب حاصل مى‌شود. و به همين‌خاطر غسل در سنت آمده و پوشيدن احرام كه شبيه كفن است، تشريع شد.
از امام صادق عليه السلام روايت است كه:
«الإحْرامُ لِعِلَّة التَّحريم، تَحْريم الحَرَم لِعِلَّةِ الْمَسجد، وَ حُرمَة الْمَسجد لِعِلَّة الْكَعْبَة» 2كه در اين روايت منظور از تحريم، حرمت حرم يا ارادۀ دخول حرم است.
و تلبيه اجابت ربّ‌الأرباب است، در وقتى كه بندگان را در هنگام احرام مى‌خواند. و در خبر است كه: وقتى مردم احرام مى‌پوشند، خدايشان را ندا مى‌كند:
بندگانم! شما را در برابر آتش حرام كردم، پس در اجابت مى‌گويند «لَبَّيك» ؛ 3يعنى وقتى كه در ميقات با غسل و لباس احرام اجازه گرفتند و در اين مقام آمادۀ سلوك به‌سوى خدا شدند، با ندايى به آنها اجازه داده مى‌شود. لذا بايد با تلبيه و شكر اجابت نمايند. و همچنين از امام صادق عليه السلام روايت شده كه: « موسىٰ مَرَّ بِصَفائح الرَّوْحا - مَوْضِع بَين‌الْحَرَمَين عَلىٰ ثَلاٰثين أَو أَرْبَعِين ميلاً مِنَ الْمَدينة - فقال:
لَبَّيكَ كَشّاف‌الْكُرَبِ الْعَظيم، لَبَّيك وَ مَرَّ عِيسىٰ بِهٰذا الْمَوضِع فَقٰال: لَبَّيك، عَبْدُكَ وَابْنُ أَمَتِك، لَبَّيك؛ وَ مَرَّ نَبِيُّنا صلى الله عليه و آله بِهٰذاالْمَوضِع وَ هُوَ يَقُول: لَبَّيك ذٰاالْمَعٰارِج، لَبَّيك» 4و اين امر به‌خاطر اين بوده كه خداوند هريك از پيامبران اوالوالعزم مكرّم را با نعمت عظيمى از جانب خود