77به خاك سوريه وارد شده، از آنجا به حلب مى‌رفتند.

براى نمونه مسيرى كه يك زائر ايرانى از كاظمين تا حلب در سال 1306 طى كرده به اين شرح است:

كاظمين، نقطه، شريعه، رمادى، هيت، بغداديۀ، عانه، نهيه، ابوكمال، صالحيه، ميادى، دير، قشله، معدان، سنج، محمدى يا رقّه، حمّام على، مسكنه، ديرحافظ (از اينجا به بعد از شط فرات دور مى‌شود) ، و سپس حلب. ¹يك مسير ديگر از عراق به شام، بدون ورود به حلب نيز از اين شهرها و مناطق مى‌گذشته است: كربلا، مسيب، خيريه، زباله، رمادى، هيت، بغدادى، حديثه، فِهْمه، عانه، نِهْيَه، قايم، مشاهده، صالحيه، ميادين، دير، قواقف، سُخْنَه، اَرَك، تدمر، بيضاء، قريتين، عُتْمه، قطيفه، دمشق. ²مانند همين مسير را با توضيحات مفصل‌تر و دقيق‌تر، ميرزاعلى اصفهانى كه در سال 1331 از طريق عراق به شام، به حج مشرف شده، به دست داده ³و اشاره كرده است كه از نقطه‌اى خاص پس از دير، برخى راه حلب را انتخاب كرده و خود آنها تحت فشار حمله‌دارها مستقيم به دمشق رفته‌اند. ⁴وى سختى‌هاى اين راه را گوشزد كرده و گويى به خاطر اين سختى‌ها، از نرفتن به مسير حلب پشيمان شده است. ⁵به هر روى، راه زمينى از حلب تا دمشق مشخص است، اما كسانى كه تمايل به گشت در طرابلس و بيروت و عكا و حتى پورت سعيد و اسكندريه و قاهره را داشتند، در رفتن يا برگشتن ممكن بود كه از مسير دريا استفاده كنند و به ديدن اين مناطق بروند و سپس از طريق دريا به سمت جده حركت كنند.

اين زمانى ممكن بود كه كانال سوئز باز شده و درياى مديترانه را با درياى سرخ پيوند داده است.

مهمترين نكته براى راه شام آن بود كه زائر عجم همراه قافله و محمل شامى كه اميرالحاج دولت عثمانى نيز با آن بود، به حجاز مى‌رفت و به اين ترتيب، به دليل جمعيت زياد اين كاروان [ كه در سال 1263 پنجاه هزار نفر بوده ] ⁶و محافظان بيشمارش، در امنيت كامل بود. در واقع، پاشايى كه از سوى دولت عثمانى انتخاب مى‌شد، به نوعى اميرالحاج به حساب آمده و به نوشتۀ حاجى على خان اعتمادالسلطنه در سال 1263 «جميع اختيار همه حاج رومى و ايرانى و هندى