32هرچند مصداق بارزِ غضب شدگان، به قرينۀ موارد ديگر قرآن، يهوديانند اما مورد، مخصِّص نيست و دليلى ندارد كه ساير غضب‌شدگان از اهل كتاب، كفار، منافقان، مشركان و يا ساير دشمنان اسلام را شامل نباشد؛ زيرا «الكفر ملّة واحدة» در هر حال اين آيات با صراحت و قاطعيت مؤمنان را از دوستى با دشمنان خدا برحذر داشته و بر آن تأكيد مى‌ورزد.
آيات ديگرى نيز در قرآن به چشم مى‌خورد كه پيامبر را به برائت از اعمال مشركان و مجرمان فرمان مى‌دهد، مانند:
«فَاِن عصوك فقُل اِنّى برىءٌ ممّا تَعْملُون» . 1«پس اگر از فرمان تو سرپيچى كردند، بگو من از اعمال شما بيزار و روى‌گردانم» .
و:
«و اَنَا برىءٌ ممّا تجرمون» . 2«و من از جرائم شما برائت مى‌جويم.»
وبدين ترتيب برائت دراعتقاد و عمل، مورد توجه قرآن قرار گرفته و به آن فرمان داده است.
2 - قطعنامۀ برائت
علاوه بر آياتى كه در قرآن به‌صورت عام، در مسألۀ برائت وجود دارد و بخشى از آن از نظر گذشت، در سورۀ مباركۀ «برائت» و يا «توبه» - كه مى‌توان آن را «قطعنامۀ برائت» ناميد - برخورد صريح و قاطع و اعلام جنگ با مشركان و پيمان‌شكنان را فرمان داده است و آيات برائت در اجتماع عظيم حج كه مسلمانان و مشركان در موسم حضور داشتند و در عيد قربان يا عرفه، كه قرآن حج اكبرش ناميده، به‌صورت رسمى به امر پيامبر صلى الله عليه و آله با بيان اميرمؤمنان، على عليه السلام تلاوت شد:
برائة من اللّٰه و رسوله اِلى الّذين عاهدتم من المشركين فسيحوا فى الأرض أربعة أشهُر و اعْلَموا انّكم غير معجزى اللّٰه و انّ اللّٰه مخزى الكافرين.
و أذان من اللّٰه و رسوله يوم الحجّ الأكبر اِنَّ اللّٰه برىءٌ من المشركين و رسولُه. . . . 3«اين است برائت خدا و پيامبرش از مشركانى كه با آنان پيمان بسته‌ايد.
اينك چهارماه مجال داريد در زمين سير كنيد و بدانيد كه شما خدا را ناتوان نتوانيد كرد و خداوند خوار كنندۀ كافران است. و اين اعلامى است از سوى خدا و پيامبر او بر مردم در روز حج اكبر كه خداوند و پيامبرش از مشركان برى و بيزارند» .