22مى‌شده و معتمرين هر گاه عمرۀ خود را بجاى مى‌آوردند سرشان را نيز مى‌تراشيدند.
در تاريخ آمده: در سريّه عبداللّٰه بن جحش أسدى، او با همراهان خويش در قريۀ نَخْله فرود آمدند و جهت كسب اطلاع از كاروان قريش كه حامل مويز و پوست و ديگر كالاى تجارتى بود به كمين نشستند.
روز آخر رجب بود كه كاروان رسيد. رجال قريش كه اوّل بار از ديدن مسلمانان بيمناك شدند، با مشاهده نمودن عُكّاشة بن مِحْصَن 1كه سرتراشيده بود، آسوده خاطر شدندو به همديگر گفتند: اينان براى انجام عمره آمده‌اند و از ايشان خطرى متوجه ما نخواهد شد 2.
قرآن كريم سرتراشى در حجّ را علامت ايمان ميهمانان خانۀ خدا ذكر مى‌كند، و در رؤياى صادق رسول خدا - صلى اللّٰه عليه و آله و سلّم - مى‌فرمايد:
«لتد خلّنَّ المسجد الحرام اِن شاء اللّٰه آمنين محلّقين رؤسكم و مقصّرين لاتخافون» .
«به طور قطع همۀ شما با اراده و مشيت خداوند و در نهايت آرامش و امنيّت به مسجد الحرام داخل مى‌شويد، در حالى كه سرهاى خود را تراشيده و ناخن و موهاى خود را كوتاه نموده و از هيچ كس ترس و وحشت نداريد.» 3
صاحب جواهر - ره - در وجوب سر تراشى در منا براى كسى كه اوّلين بار موفق به انجام دادن حج مى‌شود (و حاجى صروره 4است) ، به روايت سليمان بن مهران استشهاد مى‌كند، و مى‌گويد: سليمان از امام صادق - عليه السلام - سؤال كرد: چرا حلق و سر تراشى بر صروره واجب است نه بر ديگران؟