33در مقابل وضوى ابداعى عثمان، وضويى بودكه شيعيان و اصحاب ائمه (عليهم السلام) به آن عمل مى كردند. پس، وضويى كه اكنون شيعيان مى گيرند، با فعل و يا تقرير معصومين (عليهم السلام) تأييد گرديده است.
مرحوم كلينى با سند متصل از زراره و ابن بكير آورده است:
«از امام باقر (ع) دربارۀ وضوى پيامبر (ص) پرسيديم. حضرت طشت آبى طلبيد و با دست راست خود، كفى آب برداشته، به صورت خود ريخت و آن را شست. سپس با دست چپ، كفى ديگر برداشت و روى دست راستش ريخت و از مرفق به طرف انگشت ها شست و آب را به سوى آرنج برنگرداند. آن‌گاه با دست راست خود، يك كف آب برداشته روى دست چپش ريخت و آن را هم مانند دست راست، از مرفق به سوى انگشت ها شست. سپس سر و پاهاى خود را با همان نم باقى مانده در دستش، مسح نمود و براى مسح، آبِ جديد نگرفت. آن‌گاه به آيۀ مباركه استدلال كرد و فرمود:
وقتى به قسمتى از سر و از نوك انگشت ها تا كعبين پاها مسح كرديد كفايت مى كند.
عرض كرديم: كعبين كجاست؟
حضرت با دست اشاره كرد به استخوان برجسته در روى پا كه پايين‌تر از استخوان ساق پا قرار دارد و فرمود: اين كعب است.» 1
اين دو روش وضو ساختن از دوران عثمان آغاز و تا زمان حاضر ادامه پيدا كرده است.
ديدگاه فريقين در آنچه مى توان با آن وضو ساخت
از آنجا كه انجام وضو بايد با آب باشد، براى آن شرايطى گفته ا ند كه در مواردى ميان فريقين اتفاق است و در برخى از حالات اختلاف نظر وجود دارد كه در ذيل به شرح آن‌ها مى پردازيم:
آب دريا
فقها بر اين باورند كه وضو ساختن با آب دريا ( بحر) در صورتى كه آب ديگرى هم در دسترس باشد جايز است.
هر چند عبدالله بن عمر و عبدالله بن عمرو بن عاص گفته ا ند: تيمم نزد ما محبوب تر از وضو با آب درياست.
سعيد بن مسيب نيز هنگام فقدان آب، وضو با آب دريا را جايز شمرده است. 2
دليل اماميه برگفتار خويش، دو آيۀ زير است: