36«از مهمترين اسباب اختلاف در رواياتِ صادره از ائمۀ معصوم (عليهم السلام) تقيه است و اين امرى است كه عقل و نقلِ متواتر 1بر آن دلالت دارد؛ از سويى هر دو حرم شريف (مكه و مدينه) از مشاهد اهل سنت است؛ به‌طورى‌كه ترك تقيه در اين دو مكان ممكن نيست؛ لذا بايد گفت: تمام خواندن نماز در اين اماكن، به‌طور قطع از روى تقيه است. درست است كه اهل سنت وظيفۀ مسافر را در تمام شهرها تخيير ميان قصر و اتمام مى‌دانند، اما شعارشان اتمام است؛ همانطوركه:
حج تمتّع را صحيح شمرده‌اند، ليكن شعارشان غير تمتع است،
تكتّف را مستحب شمرده‌اند، ليكن آن را از شعائر اهل سنت به حساب مى‌آورند،
سجده بر خاك را مستحب مى‌دانند، اما آن را از شعائر شيعه مى‌شمارند.
و مانند اين موارد در فقه بسيار است به طورى‌كه برخى از مسائل، از شعائر اهل سنت است و با اين‌كه يك طرف را جايز مى‌دانند، اما آن طرف ديگر را از شعائر شيعه محسوب مى‌كنند. در مبحث ما هم شكسته خواندن را اجازه مى‌دهند ولى آن را از شعائر شيعه مى‌شمارند. شيعيان در تمام اين موارد به دستور ائمه (عليهم السلام) به تقيه عمل كرده‌اند؛ چنانكه در روايتى آمده است: «اين اعمال را از شما قبول نمى‌كنند» ؛ يعنى اهل سنت با اين‌كه تقصير را حلال مى‌دانند و گاهى خود نيز آن را انجام مى‌دهند، ولى از شما نمى‌پذيرند و آن را شعار شما مى‌دانند و چه بسا اگر آن عمل را انجام دهيد، مورد آزار و اذيت قرار بگيريد. چگونه مى‌شود كه اخبار دال بر تخيير با رجحان تمام كه همان مذهب و نظر اهل سنت است مذهب و رأى شيعه هم باشد؟ ! با اين‌كه در اخبار متواتر به ما رسيده است: «آنچه موافق عامه است، به جهت تقيه بوده و رشد و تعالى در مخالفت آن است.» خلاصه اين‌كه تمام خواندن از شعائر عامه و قصر خواندن از ويژگى‌هاى شيعه است