9محدود به «زمان و مكان» مشخصى مى باشد و هر دو ضيافت پشت سر هم است؛ در ضيافت اول كه ماه مبارك رمضان است فرمود: در اين ماه، حج و زيارتِ بيتِ او را بخواهيد؛ يعنى در ضيافت اول طلب ضيافت دوم را كنيد كه اين نشان از اهميت ضيافت دوم است.

اين ضيافت مخصوص و سفرۀ گسترده شده در اين دو ميهمانى نشان مى دهد كه ميزبان مهربان قصد پذيرايى از همۀ ميهمانان دارد ولى اين گونه نيست كه ميهمانان همه يكسان بهره مند شوند. ميزبان واحد است و ميهمانان متفاوت ولى پذيرايى و اعطا و عنايت اين ضيافت حدى ندارد و سقفى نمى شناسد. اين بستگى به ميهمان دارد كه چقدر بخواهد و چه مقدار توانايى و لياقت بهره مند شدن را داشته باشد. در مورد ماه مبارك رمضان حد واجب روزه، امساك و نخوردن آب و غذا از سحر تا افطار است، ولى شرط كمال و صائم واقعى بودن اين است كه علاوه بر امساك دهان، چشم، گوش، پوست، مو، مغز، قلب و دست و پاى ما نيز روزه باشد كه اگر كسى در اين ضيافت اين گونه ظاهر شد و حقّ اوقات و لحظه هاى شب و روز اين ماه را به جا آورد و قلب و روح و زبانش را قرآنى كرد و نورانى، چنان به قرب الهى مى رسد كه پايش مماس با پاى ابراهيم خليل الرحمان مى شود و بسيار فاصله است ميان روزه د ارى كه فقط نخورد و نياشامد، با روزه د ارى كه تمام سلول هاى بدنش تحت امر الهى بوده و خود را از حسد و غيبت و دروغ و اهانت و گناه حفظ كند و به قرب الهى رسيده و كنار ابراهيم عليه‌السلام قرار گيرد!

خداوند حج را نيز ضيافت الله ناميد و در اين ضيافت، ميهمانى هست كه تنها واجباتش را انجام مى دهد و مناسك را بجا مى آورد و چشم به خانه مى د وزد و نماز و طواف مى گزارد و. . . و ميهمانى ديگر، افزون بر انجام مناسك، لياقت و شايستگى ا ش به حدّى است كه باطن اعمال را نشانش مى د هند و در كنار كعبه، علاوه بركعبه، ملكوت را تا عرش الهى كه محاذى كعبه است مى بيند؛ در اينجا هر دو به ميهمانى آمده ا ند ولى بين اين حاجى و آن حاجى فاصله از زمين تا آسمان است.

خداوند در توصيف مسجدالحرام و كعبه مى فرمايد: إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبارَكاً وَ هُديً لِلْعالَمِين . (آل عمران: 96)

اين بيت هم بركت دارد و هم هدايت؛ مراد از بركت در روايات، «خير دنيايى» و «منافع» است؛ مانند ازدياد رزق و طول عمر و صحت در بدن و نفى فقر و مانند آن. اين ها منافع عمومى است و براى تمام