48روايت «حلبى» است.
اين روايت يك امتياز فوق العادى‌اى نسبت به روايت «محمد بن مسلم» دارد و آن نيز صحت سند آن است؛ بهگونه‌اى كه اين روايت به «صحيحۀ حلبى» شهرت يافته است.
متن روايت
«مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْحَلَبِيِّ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِاللهِ (ع) عَنِ الطَّوَافِ خَلْفَ الْمَقَامِ قَالَ مَا أُحِبُّ ذَلِكَ وَ مَا أَرَى بِهِ بَأْساً فَلاَ تَفْعَلْهُ إِلاَّ أَنْ لاَ تَجِدَ مِنْهُ بُدّاً» .
1
امام صادق (ع) در مقام پاسخ از سؤال حكم طواف در پشت مقام ابراهيم فرمودند: «آن را دوست ندارم، گر چه اشكالى در آن نمى‌بينم؛ پس چنين مكن مگر اين كه ناچار شوى» .
سند روايت
براى استناد به اين روايت بايد ثابت شود كه همۀ سلسله سند روايت مورد اعتماد هستند.
محمد بن على بن الحسين بن بابويه القمى معروف به شيخ صدوق، و محمد بن على ابن ابى شعبة الحلبي 2از بزرگان و مورد وثوق هستند.
طريق «شيخ صدوق» به «ابان» ، چه «ابان بن تغلب» باشد و چه «ابان بن عثمان» صحيح است. 3برخى احتمال داده اند كه مراد از «ابان» در اين روايت، ابان بن تغلب است كه قطعاً ثقه 4مى باشد.
اما ما معتقديم 5مراد از ابان در اينجا «ابان بن عثمان احمرى» است؛ زيرا ابان بن تغلب معمولا بيواسطه از امام نقل ميكند و نه از حلبى. همچنين در مجامع روايى در ذيل