42امام صادق عليه السلام فرمود: چون نزد حجر الأسود رسيدى، دست به آسمان بگير و حمد و ثناى خدا كن و بر پيامبر درود فرست و از او بخواه كه از تو بپذيرد. سپس دست به «حَجَر الأسود» كشيده، آن را ببوس و اگر توان بوسيدن آن (در اثر ازدحام جمعيت) نبود، فقط دست بر آن بكش و اگر آن نيز ميسّر نشد، با دست به آن اشاره كن و بگو:
«اَللَّهُمَّ أَمٰانَتِي أَدَّيْتُهٰا، وَ مِيثٰاقِي تَعٰاهَدْتُهُ لِتَشْهَدَ لِي بِالْمُوٰافٰاة، اَللَّهُمَّ تَصْدِيقاً بِكِتٰابِكَ، وَ عَلىٰ سُنَّةِ نَبِيِّك، أَشْهَدُ أَنْ لاٰ إِلَهَ إِلاّٰ اللَّهُ وَحْدَهُ لاٰ شَرِيكَ لَهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ كَفَرْتُ بِالْجِبْتِ وَ الطّٰاغُوتِ، وَ بِاللاَّتِ وَ الْعُزّىٰ، وَ عِبٰادَةِ الشَّيْطٰانِ وَ عِبٰادَةِ كُلِّ نِدٍّ يُدْعىٰ مِنْ دُونِ اللَّه» . 1«پروردگارا! اداى امانت كردم و به ميثاقم وفا كردم تا اينكه به وفاى به عهد برايم گواهى دهى. پروردگارا! كتاب تو (قرآن) و سنت پيامبرت را تصديق مىكنم و گواهى مىدهم كه جز خداى يكتا و بى همتا معبودى نيست و بهراستى محمد صلى الله عليه و آله بنده و فرستادۀ اوست به اللّٰه ايمان آوردم و به هر معبودى جز حق و به طاغوت و لات و عُزّٰى و به پرستش شيطان و پرستش هر آنچه همتاى خدا خوانده مىشود كفر مىورزم.»
همانطور كه در روايات آمده، حجر الأسود، دست خدا در زمين است. هركس دست بر آن بكشد، دست خدا را لمس و مسح نموده است. 2ليكن بايد به اين نكته توجه كرد كه اگر چه هر دو دست خداى سبحان راست است (كِلْتَا يَدَيْهِ يَمِينٌ. . .) ، ليكن او دستى به مانند انسانها ندارد تا راست و چپ براى آن فرض شود و او مجرّد محض است و از جسم و جسمانيات منزّه مىباشد و بيان مزبور از باب تشبيه معقول به محسوس است و خداى سبحان براى آنكه در نشئۀ طبيعت و حس، محلى براى ميثاق ارائه كند، فرمان داد تا در يكى از اركان كعبه سنگى مخصوص به عنوان «يَمِينُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ» قرار دهند، پس زائر هنگام استلام حجر با دست راست خدا بيعت كند؛ «يُصَافِحُ بِهَا خَلْقَهُ» . 3در مورد اين بيعت، دو نكتۀ مهم وجود دارد:
- يكى اينكه با خداى خود عهد مىكند كه ديگر نه گناه كند، نه ترك واجب كند و نه فعل حرام بهجا آورد و در اين رابطه پيامبر فرمود:
«هر كسى دست خويش به حجر الأسود بكشد، با خدا بيعت كرده كه او را معصيت نكند.» 4- ديگر اينكه با دست كشيدن به حجرالأسود، پيمان گذشتۀ خويش را يادآورى مىكند