52علاوه بر اينكه غير از آيات شريفه 28 و 36 سورۀ حج، مى‌توان به برخى از روايات نيز براى اثبات وجوب خوردن حاجى از گوشت قربانى خود استناد نمود مانند صحيحه معاوية بن عماراز امام صادق عليه السلام كه مطابق آن، امام عليه السلام مى‌فرمايد:
«اذا ذبحت او نحرت فكل و اطعم كما قال اللّٰه فكلوا منها و اطعموا القانع و المعتر. . .» 1
ملاحظه مى‌شود كه در اين روايت صحيحه نيز امام عليه السلام به خوردن حاجى از گوشت قربانى و اطعام از آن گوشت امر مى‌فرمايد در حالى كه احتمال ورود امر در مقام دفع توهم حظر در اينجا منتفى است زيرا بر فرض اگر توهم خطرى نيز موجود بوده باشد با امر مزبور از نظر زمانى فاصله زيادى داشته به گونه‌اى كه نمى‌تواند باعث از بين رفتن ظهور امر در وجوب شود. 2امّا حتى اگر از پاسخ فوق صرف نظر كنيم و امر «كلوا» را دالّ بر وجوب ندانيم در ظهور امر «اطعموا» در وجوب خللى وارد نخواهد آمد چرا كه ذكر كردن يك امر استحبابى در كنار يك امر وجوبى در آيات و روايات مثالهاى زيادى دارد و به صرفِ آمدن يك امر استحبابى در كلام نمى‌توان امر بعد از آن را نيز از ظاهر خود كه وجوب است منصرف نموده و حمل بر استحباب نمود چنانكه مثلاً در آخرين آيه سوره مزمل به خواندن قرآن و اقامۀ نماز و دادن زكات و دادن قرض‌الحسنه امر شده است در حالى كه از اين ميان فقط اقامۀ نماز و دادن زكات واجب است و دو مورد ديگر مستحب است:
فَاقْرَءُوا مَاتَيَسَّرَ مِنْهُ وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَقْرِضُوااللّٰهَ قَرْضاً حَسَناً
همچنين در آيه 103 سورۀ نساء در كنار امر به اقامۀ نماز كه يك امر وجوبى است، دستور داده شده كه مسلمانان در حال قيام و قعود و در حال استراحت در بسترهاى خود به ذكر خدا بپردازند كه مسلّماً يك امر استحبابى است:
فَإِذَا قَضَيْتُمْ الصَّلَاةَ فَاذْكُرُوا اللّٰهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَى جُنُوبِكُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنتُم فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ