52انجام حلق يا تقصير از احرام خارج ميشود، به شرطى كه قربانى همراه نياورده باشد؛ و اگر قربانى به همراه داشته باشد، به احرام خود باقى است. ولى مُعتمِر به عمرۀ مفرده مطلقاً با انجام حلق يا تقصير از احرام خارج ميشود؛ چه قربانى به همراه داشته باشد، چه نداشته باشد. گويا در اين مسأله اختلافى هم ميان آنان نيست.

در عرفات

براى بيتوته در عرفات، در زوال ظهر روز نهم، بار ديگر از مكه محرم شده و راهى سرزمين عرفات ميشود. بهتر است در روز هشتم (يوم الترويه) و زير ناودان طلا در مسجد الحرام محرم شود و با عبور از سرزمين منا وارد عرفات گردد.

زمان وقوف در عرفات از نظر حنفيها، مالكيها و شافعيها «ظهر روز نهم تا طلوع فجر روز دهم» ذيحجه، از نظر حنبليها «طلوع فجر روز نهم تا طلوع فجر روز دهم» ، و از نظر اماميه «زوال ظهر روز نهم تا غروب آفتاب همان روز» براى شخص مختار و تا «طلوع فجر روز دهم» براى شخص مضطر است.

گفتنى است كه از نظر اماميه وقوف در مدت زمان ياد شده در عرفات واجب است، اما از نظر مذاهب ديگر وقوف براى يك لحظه در زمان تعيين شده، كافى است؛ چنان كه نزد آنان بر «استحباب جمع بين نماز ظهر و عصر» اجماع قائم است، چنان كه پيامبر خدا در روز عرفه چنين ميكرد. مستحب است كه حاجى در عرفات دعا كند و بر خواستههاى خويش اصرار ورزد.

در مزدلفه

سپس عازم مزدلفه يا مشعر الحرام شده و نماز مغرب و عشاى شب عيد را كه به اتفاق همۀ مذاهب، جمع خواندنش مستحب است، در آن سرزمين بجا ميآورد. بنا بر رأى حنفيها، حنبليها و شافعيها واجب است تا «طلوع فجر روز عيد» در آنجا بيتوته كند، ولى از نظر اماميه و مالكيها «بيتوته در شب» مستحب بوده و تنها از «طلوع فجر تا طلوع آفتاب روز عيد» بيتوته واجب است. در ميان مذاهب اهل سنت تنها حنفيها بيتوته در اين زمان را مثل اماميه واجب دانسته اند و بقيۀ مذاهب آن را مستحب ميشمارند.

از جمله آداب استحبابى حضور در مشعر، جمع كردن 70 سنگريزه براى رمى در مناست.