42دربارة وى مطرح گرديده و از آنجا كه او از خواص شيعه و از خواص اصحاب ائمه و از نزديك‌ترين افراد به خاندان رسالت و اهل بيت است، اين سئوال جدّى‌تر مطرح مى‌شود، كه چرا او در كربلا حضور نداشت؟
پژوهشگران و مورخان دربارة علل حضور نداشتن وى در كربلا و عدم همراهى‌اش با امام حسين (عليه السلام) دلايل گوناگون و متفاوتى را ارائه كرده‌اند كه در مجموع مى‌توان اين ديدگاه‌ها را در دو مورد خلاصه نمود:
الف) مشكلات حادّى فرا روى وى وجود داشت، در حالى كه واقعاً مى‌خواست در كربلا حضور داشته باشد.
ب) وى نسبت به حادثة كربلا ديدگاه متفاوتى با امام حسين (عليه السلام) داشت، لذا همراهى با آن حضرت را جدى نگرفت!
در مورد ديدگاه نخست، دلايل زير را مى‌توان اشاره كرد:
خلاصة اين ديدگاه آن است كه عبدالله جعفر در پيوستن به امام (عليه السلام) معذور بوده و دلايلى در اين زمينه اقامه گرديده كه در مجموع اين دلايل، عذر وى را تأييد مى‌كند:
1. عبد الله بن جعفر در اين مقطع تاريخى و به دليل كهولت سن نابينا شده و معذور بوده است؛ «وكان تأخّره عن حضور الطف ذهاب بصره» . 1پس دليل عدم حضورش در قيام عاشورا، نابينايى وى بوده است.
2. وى از جانب امام حسين (عليه السلام) مأموريت داشت در مدينه بماند و از جان بنى‌هاشم حمايت كند؛ زيرا با خروج امام از مدينه، احتمال هرگونه دسيسه و توطئه‌اى نسبت به فرزندان هاشم و ياران امام حسين (عليه السلام) وجود داشت. بنابراين، وى براى حمايت و دفاع از بنى‌هاشم در مدينه ماند و بر اين كار مأموريت داشت.
3. عبد الله داراى كهولت سن بود و توانايى جسمى حضور در كربلا را نداشت.
مى‌توان گفت كه اين دليل (معذور بودن) ، و دلايلى كه پيشتر از آن‌ها ياد شد، حدس و گمان‌هايى بيش نبود؛ زيرا در مطاوى تاريخى، بر آن‌ها تأكيد نشده و اثبات نگرديده است. گرچه داشتن مأموريت، نشان از جايگاه و شخصيت والاى او است و با شخصيت او تناسب دارد.