27
تَغَرَّبْ عَنِ الْأَوْطَانِ فِى طَلَبِ الْعُلَى
«در مسير طلب كمالات و برترى‌ها، از وطن‌هاى خود دورى كن. مسافرت پيشه كن كه در سفرها پنج فايده وجود دارد:
1. از همّ و غم خارج مى‌شوى 2. روزى تازه به دست مى‌آورى 3. علم حاصل مى‌كنى 4. آداب و رسوم جديد مى‌آموزى 5. همسفران خوب به دست مى‌آورى.
اگرچه گفته‌اند در سفرها رنج و سختى و گرفتارى و بيابانگردى و شدايد گوناگون وجود دارد.
ليكن مرگ در سفر براى جوانمرد بهتر است از زندگى در خانۀ سست و در ميان افراد نالايق و حسود.»
فوايد پنج‌گانه در اين بيت‌ها، فوايد ظاهرى براى سفرهاى ظاهرى و مادى است كه هر انسانى مى‌تواند در هر سفرى به اين فوايد برسد، ولى از آن‌جا كه دنيا مقدمۀ آخرت است و به قول حضرت امير، على (ع) دنيا خانۀ عبور و مرور است نه خانه توقف و قرار،2 از اين رو كلّ دنيا را بايد مسافرخانه دانست و آن را وسيلۀ عبور براى آخرت قرار داد.
در حالات انقلابِ روحى ابراهيم ادهم نوشته‌اند كه روزى در قصر ييلاقى خود نشسته بود، ديد كه درويشى قصد ورود به آن را دارد، ولى نگهبانان مانعش مى‌شوند. درويش به نگهبان گفت: مى‌خواهم وارد اين رباط شوم. نگهبان گفت: اين‌جا رباط نيست، بلكه قصر پادشاه است. درويش گفت: قبل از او، از آنِ كه بود؟
نگهبان: از آنِ پدرش.
درويش: قبل از پدرش از آنِ كه بود؟
نگهبان: پدرش.
درويش: قبل از او از آنِ كه بود؟