8النِّسَاءِ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَۀُ» . 1«امام باقر (ع) فرمود: وقتى خداوند به ابراهيم فرمان داد: در ميان مردم نداى حج دهد، بر مقام ايستاد، پس مقام او را بالا برد تا در مقابل كوه ابوقبيس قرار گرفت. ندا داد مردم به حج بيايند. پس هر كس كه در اصلاب مردان و ارحام زنان بود، تا روز قيامت، نداى او را شنيد.»
اين احتمال با احتمال نخست قابل جمع است. چون در طول هم واقع شدهاند و هيچ منعى ندارد كه حضرت ابراهيم (ع) هم در بناى كعبه و هم در اعلان حج، روى اين سنگ ايستاده باشد.
احتمال سوم:
ارتباطى به كعبه ندارد و ازرقى نيز آن را ضعيف و مردود شمرده و آن اين است كه: ابراهيم خليل آنگاه كه از شام به مكه مى‌آمد، براى همسر خود سوگند مى‌خورد كه در مكه از مركب خود پياده نشود و چون به مكه رسيد، اين سنگ را پيش او آوردند و پاى خود را از ركاب بيرون آورد و بر آن نهاد. سعيد بن جبير مى‌گويد: اين نقل درست نيست. سپس روايت ابن عباس را نقل مى‌كند كه حضرت ابراهيم براى بناى كعبه پا روى اين سنگ گذاشته است. 2ممكن است اين داستان كه مجمع البيان مفصل به آن پرداخته، درست باشد، اما هيچ ارتباطى به مقام ندارد.
جاى اصلى مقام
دلايل، قرائن و شواهدى وجود دارد كه مقام ابراهيم در عهد ابراهيم خليل (ع) و عهد پيامبر (ص) (بعد از فتح مكه و حكومت خليفۀ اوّل) به كعبه چسبيده بوده و در عصر خليفۀ دوم به جاى فعلى منتقل شده است. اين دلايل و قرائن عبارتاند از: