12حج گزارى كه لباس احرام را به نشانه آغاز مناسك حج مى‌پوشد، بايد لباس تقوا و پرهيزگارى را نيز بر باطن بپوشاند تا بتواند به منزلت واقعى خويش دست يابد.
امام صادق (ع) در توصيه‌اى به حج گزاران مى‌فرمايد:
«
وَ الْبَسْ كِسْوَةَ الصِّدْقِ وَ الصَّفَا وَ الْخُضُوعِ وَ الْخُشُوعِ وَ أَحْرِمْ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ يَمْنَعُكَ عَنْ ذِكْرِ اللهِ وَ يَحْجُبُكَ عَنْ طَاعَتِهِ »
. 23
«و لباس صدق و صفا و خضوع و خشوع بر تن كن [و چون احرام حج بستى] هر چه كه تو را از خدا باز مى‌دارد رها كن و از آن دورى گزين.»
به هوش اى دل كه ميقات است اينجا
و اكنون بايد سير روحانى و معنوى را براى رسيدن به قله‌هاى كمال و تعالى آغاز كرد و به مقام و جايگاه والاى انسانى دست يافت.
نداى بازگشت (تلبيه)
حركت صعودى انسان به سوى منزل مقصود، هم ارضى است و هم سمايى. حاجى در حركت ارضى با بال ذكر حركت مى‌كند و در سير سمايى با فكر و بصيرت. نكتۀ مهم در حج آن است كه آغاز مناسك و اعمال، با تلبيه است؛ يعنى پاسخ‌گويى به نداى رحمانى و اعلام آمادگى و حركت. اين تنها ذكر واجب در حج است و حكايت از آن دارد كه هر حركت و تلاشى، به خصوص امور روحانى و معنوى، بايد با نام و ياد خدا آغاز شود و سالك راه خدا، بدون ذكر و ياد او، قدرت و توان رسيدن به مقصود را ندارد.