50و چشم بدوزيم و وصول به كمبودها و ايمنى از ترس‌ها و دست‌يابى به اميدها و آرزوها جز به رحمت الهى ميسر نخواهد بود. لذا از نكات مهم آموزه‌هاى دين اين است كه، گذشته از آموزش ادب دعا و مناجات، معارف بلند اعتقادى را نيز گوشزد مى‌كند و نيازهاى واقعى و كمبودهاى درجه اول و اولويت‌هاى زندگى دنيايى و آخرتى ما را بيان مى‌كند و در دعايى كه گذشت، چندين خواسته و نياز مطرح گرديده است:
الف - سعادت ابدى: «اللَّهُمَّ أَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ. . .» ؛ تمام عبادات اسلامى در صدد رساندن انسان به سعادت ابدى است و سعادت بشر رسيدن به قرب حق و بهشت برين است.
هركس به آن راه يافت، به كمال واقعى خود رسيده و لذّت قرب حق را چشيده است. البته با توجه به موانع و عايق‌هاى درونى و بيرونى، تهيۀ اسباب رسيدن به چنان قربى، به آسانى ميسر نيست. اين‌كه حاجى توفيق حضور قرب حق را در اين نشأه يافته، به تقرّبى برتر و بالاتر چشم دوخته و از رحمت او استمداد مى‌جويد كه چنان توفيقى حاصل گردد و به رحمت حق در بهشت، به قرب الهى بار يابد.
ب - ايمنى از دوزخ: «وَ أَجِرْنِي بِرَحْمَتِكَ مِنَ النَّارِ» ؛ با توجه به هواهاى نفسانى و وسوسه‌هاى شيطانى و جاذبه‌هاى دنيوى و خواسته‌هاى شهوانى و قصور و تقصير در عبادات و ارتكاب محرّمات، مؤاخذه و مجازات بسيار سختى در پيش‌رو است و با توجه به جرائم دنيوى، جريمه اخروى قطعى است، مگر آن‌كه رحمت حق يارى نمايد كه از جرائم اخروى، كه دوزخ است نجات پيدا كند.
ج - سلامتى تن و روزى حلال: «وَ عَافِنِي مِنَ‌السُّقْمِ وَ أَوْسِعْ عَلَيَّ مِنَ‌الرِّزْقِ الْحَلاَلِ. . .» ؛ رسيدن به قرب الهى، نيازمند دو وسيله و ابزار مهم است؛ يكى عبادت و ديگرى خدمت به خلق، اين دو نيز ميسّر نگردد جز در سايۀ صحّت بدن و روزى حلال. اگر نماز و روزه و حج و. . . موجب تقرّب‌اند، در انجام آنها صحّت بدن شرط لازم است و اگر اطعام و انفاق به فقير و مستمند و خدمات رسانى به درماندگان، تقرّب آفرين‌اند، داشتن مال فراوان شرط تحقّق آن است و حاجى براى رسيدن به اين دو، كه توشۀ راه سلوك‌اند، از خداوند مدد مى‌طلبد.
د - ايمنى در دنيا: «وَ ادْرَأْ عَنِّي شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ» ؛ دست‌يابى به آبادانى دنيوى و كسب امور اخروى در سايۀ امنيت ميسور مى‌گردد و آسايش در امنيت است و در نا امنى