65همخوانى آن فقرات بيابد يا نه.
نويسندۀ محترم در بخش ديگرى از مقاله، به بررسى سازگارى اين قسمت از دعا با آيات قرآن و ادعيه و روايات معصومين مى‌پردازد كه بر فرض تماميت اين تطبيق، باز انتساب اين ذيل محلّ خدشه است؛ زيرا آنچه مهم است، اثبات صدور اين كلمات از حضرت سيدالشهدا است، نه اين‌كه اين كلمات (از هر شخص صادر شده باشد) آيا با قرآن و روايات سازگار است يا نه؛ زيرا اين بررسى را مى‌توان در مورد كلمات مندرج در اشارات بوعلى و اسفار ملا صدرا و رسالۀ اعتقادات صدوق و ذخيرۀ سيدمرتضى و تجريد محقّق طوسى و ديگران هم انجام داد و در آخر به اين نتيجه رسيد كه مثلاً فلان گزاره در اين كتاب‌ها با قرآن و روايات سازگار است.
آيا بايد نتيجه گرفت كه اينها صادر از معصوم است؟ !
به نظر بنده آنچه مهم است و مغفول مانده، بررسى سندى و سبك‌شناسانۀ اين ذيل است نه بررسى محتوايى. چه بسا اين جملات از جهت محتوا بسيار عالى و راقى باشد اما دليل بر انتساب آن به سيدالشهدا نيست.
فهرستى از كتاب‌هايى كه در شرح دعاى عرفه نوشته شده است:
1. بركات دعاى عرفه، عباس عزيزى، 1378 ش. ، قم، سلسله.
2. تحفة الأبرار، مصطفى بن ابراهيم قارى (م 1080 ق.) .
3. توحيد در مكتب امام حسين عليه السلام ، جواد اميرى اراكى، قم، دارالنشر 1363 ش.
4. دعاى روز عرفه و شناخت و خودسازى، عبدالكريم بى‌آزار شيرازى، 1361- 68 - 72ش. دفتر نشر فرهنگ اسلامى.
5. سيرى در دعاى عرفۀ امام حسين عليه السلام ، على‌رضا سيدكبارى، قم آستانۀ مقدسه، 1374ش.
6. شرح دعاى عرفه، اثر شيخ محمدعلى بن شيخ ابوطالب زاهدى جيلانى اصفهانى (م 1181 ق.) 7. شرح دعاى عرفه، اكبر گودرزى (چاپ نشده) .
8. شرح دعاى عرفه، سيد احمد فقيه امامى، (نسخۀ خطى) .
9. شرح دعاى عرفه، سيد على‌اكبر واعظ موسوى (محبّ الاسلام) [بى‌تا].
10. شرح دعاى عرفه، ماجدبن هاشم صادقى بحرانى شيرازى، اصفهانى (10972 ق.) تحقيق فارس حسون كريم، فصلنامه «ميقات حج» سال 2، ش3، 1416 ق.)