363. البلد الأمين (شهر هميشه امن) :
وَ هٰذَا الْبَلَدِ اْلأَمِينِ . (تين: 3)
4. «بلد» ، «البلد» و «البلده» (شهر) :
. . . وَ إِذْ قٰالَ إِبْرٰاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هٰذٰا بَلَداً آمِناً. . . . (بقره: 126)
وَ إِذْ قٰالَ إِبْرٰاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً. . . . (ابراهيم: 35)
إِنَّمٰا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ رَبَّ هٰذِهِ الْبَلْدَةِ. . . . (نمل: 91)
لاٰ أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ * وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ . (بلد: 2 - 1)
وَ هٰذَا الْبَلَدِ اْلأَمِينِ . (تين: 3)
5. حرماً آمناً (حرم امن) :
وَقٰالُوا إِنْ نَتَّبِعِ‌الْهُدىٰ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنٰا أَ وَ لَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَماً آمِناً. . . . (قصص: 57)
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنّٰا جَعَلْنٰا حَرَماً آمِناً وَ يُتَخَطَّفُ النّٰاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ. . . . (عنكبوت: 67)
6. قريه (ده، روستا، آبادى بزرگ كه داراى خانه‌هاى بسيار و. . . باشد) :
وَ كَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ هِيَ أَشَدُّ قُوَّةً مِنْ قَرْيَتِكَ الَّتِي أَخْرَجَتْكَ . (محمد: 13)
7. معاد (محل بازگشت) :
إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرٰادُّكَ إِلىٰ مَعٰادٍ. . . . (قصص: 85)
مرحوم طبرسى در مجمع البيان (ذيل آيه) از برخى اهل لغت نقل كرده است: راز اينكه به شهر و زادگاه انسان معاد گفته مى‌شود، اين است كه انسان پس از انجام امور خود در شهرها و جاى‌هاى ديگر، به شهر و زادگاه خود برمى‌گردد و لذا به آن معاد گفته مى‌شود.
8. مكه:
وَ هُوَ الَّذِي كَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ عَنْهُمْ بِبَطْنِ مَكَّةَ. . . . (فتح: 24)
راغب اصفهانى در مفردات آورده است: اشتقاق مكه از «تمكّكت العظم» به معناى بيرون آوردن مغز از ميان استخوان است. . . و راز اينكه مكه به اين نام خوانده شده، اين است كه: هركس در آن دست به ستمى بزند، دفع و هلاك مى‌شود. و خليل (لغت شناس