12
لذت انعام خود را وا مگير
تنها كسى كه مى‌تواند نعمت بدونِ استحقاق بخشد، خداى منان است؛ زيرا او قبل از خلقت، نعمت مى‌دهد؛ يعنى عدم را لباس وجود پوشانده مىِ عشق در دل مخلوق جوشانده است.
امام سجاد عليه السلام عرضه مى‌دارد:
«من آن بندۀ تو هستم كه پيش از آفريدنش، به او انعام كردى و آفريدى و بعد از خلقت نيز انعام فرمودى و راهِ هدايت نمودى. به جمال خود دلش ربودى و به حق دلبند ساختى و به طناب هدايت از ضلالت بازداشتى.»
امام حسين عليه السلام نيز عرض مى‌كند:
«تو آن خدايى كه منّت نهادى و نعمت رساندى. نيكى خواستى و به زيبايى آراستى. برترى دادى و كامل نمودى.»
2 - ارتباط آمر و مأمور
آمريّت سزاوار كسى است كه خالقيت سزاى او است؛ زيرا صلاح و فسادِ مخلوق را خالق مى‌داند. از اين روى تنها او را سزد كه امر و نهى كند و عبد را لايق است كه به امر و نهىِ معبود توجه نمايد. تو را سزد كه خدايى، نه جسم را و نه جان را
ليكن غفلت و جهل و اقتضاهاى هواى نفس، گاهى عبد را به عصيان مى‌كشد و بندِ بندگى را مى‌برد و آدمى را زمانى از مقصد دور مى‌سازد و به غير يار مى‌پردازد.
در اين صورت چشم حقيقت‌بين انسان كم سو شده و گوشش سنگين مى‌گردد و