9به‌طورى‌كه حج‌گزار روحيه‌اى ذليلانه در برابر عظمت حضرت بارى‌تعالى داشته باشد و در هنگام طواف نيز ذكر الهى و از جمله ذكر «لاٰ اِلٰهَ اِلّا اللّٰه» و شعار توحيد را بر زبان جارى سازد.
ره‌آورد سفر حج
رجوع شود به «آثار حج»
زيارت خانۀ خدا
«وَ كَتَبَ (سبحانه) عَلَيْكُمْ وِفَادَتَهُ» . (خطبۀ 1)
«و خداوند سبحان بر همۀ شما مقرّر داشت كه به زيارت بيت‌اللّٰه الحرام برويد.»
و نيز از آن حضرت نقل شده كه:
«الْحَاجُّ وَ الْمُعْتَمِرُ وَفْدُ اللَّهِ وَ حَقٌّ عَلَى‌اللّٰهِ تَعٰالىٰ أَنْ يُكْرِمَ وَفْدَهُ وَ يُحِبُّوهُ بِالْمَغْفِرَةِ» ؛ «حج و عمره‌گزار ميهمان خداوندند و بر خداوند است كه ميهمانش را گرامى بدارد و از او با غفران خويش پذيرايى نمايد.» (بحارالانوار، ج9، ص8)
زيورهاى كعبه
«. . . وَ كَانَ حَلْيُ الْكَعْبَةِ فِيهَا يَوْمَئِذٍ فَتَرَكَهُ اللَّهُ عَلَى حَالِهِ. . . فَأَقِرَّهُ حَيْثُ أَقَرَّهُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ» . (حكمت 270)
«و اما زيورهاى كعبه، اموالى بودند كه خداوند آن‌را به‌حال خود گذاشت، تو نيز آن‌را به‌حال خود واگذار، همان‌طور كه خدا و پيامبرش آن‌را به‌حال خود واگذاردند.»
حضرت بيان فوق را زمانى ايراد فرمودند كه از وى در مورد مصرف زيورهاى كعبه توسط خليفۀ دوم سؤال شد و ايشان در پاسخ آن‌را جايز ندانستند و او (خليفه) نيز از مصرف آن‌ها منصرف شد و زيورهاى كعبه را به‌حال خود گذاشت.