39اخبار ديگرى - نه اين خبر - استدلال كرده‌اند، كه شايد به سبب مرسل بودن اين خبر است. 1دوّمين خبر آن است كه فرمود:
«تلبيه و شهادت و قرائت قرآن در نمار توسط گنگ، با تكان دادن زبان و اشاره به انگشتان است.» 2به نقل از مصادر سنى، نگارندۀ موسوعه فقه على‌بن ابى‌طالب گفته است:
ابن ابى شيبه و بيهقى و ابن حزم اندلسى در المحلّى به سند خود روايت كرده‌اند كه على - رضى‌اللّٰه عنه - پيوسته تهليل مى‌گفت تا به جمرۀ عقبه رسيد.
«عكرمه» مى‌گويد: با حسين‌بن على راه افتادم و تا رمى جمرۀ عقبه مى‌شنيدم كه پيوسته تلبيه مى‌گفت: به من فرمود:
رسول‌اللّٰه اين كار را مى‌كرد. نووى در المجموع بيان مى‌كند كه على [ عليه السلام ] تا پيش از وقوف در عرفات، تلبيه مى‌گفت.
اين خبر معارض روايتى است كه ابن ابى شيبه روايت مى‌كند كه به ابن‌عباس گفت:
معاويه از تلبيه در روز عرفه نهى كرد و آمد تا عمود خيمه را گرفت آنگاه لبيك گفت. وى مى‌افزايد: معاويه مى‌دانست على در اين روز تلبيه مى‌گفت. از اين رو دوست داشت با ايشان مخالفت كند. ابن قدامه در المغنى ذكر مى‌كند كه على تا زوال خورشيد در روز عرفه تلبيه مى‌گفت. 32 - وقوف در عرفات
وقوف در عرفات از اركان حج است و هر كه به عمد وقوف در عرفات را به هنگام زوال روز عرفه از دست بدهد، حج را از كف داده است. از اين‌رو، در برخى اخبار آمده است كه «يوم حج اكبر» (بزرگترين روز حج) روز عرفه است. در اين باره از امام صادق عليه السلام روايت است:
«فضيل بن عياض از ايشان از حج اكبر پرسيد. فرمود: خودت چيزى مى‌دانى؟ عرض كرد: آرى، ابن‌عباس مى‌گفت:
حج اكبر روز عرفه است؛ يعنى كسى كه روز عرفه را تا طلوع فجرِ روز قربانى درك كند، حج را درك كرده است و آن كه اين روز را از دست بدهد، حج را از كف داده است. امام صادق عليه السلام بدو فرمود: امير مؤمنان عليه السلام فرمود: حج اكبر، روز قربانى است و اين آيه را دليل آورد: فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ كه بيست روز از ذى‌الحجه و محرّم و صفر و ماه ربيع الأول و ده روز از ربيع الآخر است. اگر