12نتيجۀ اين برداشت از روايات، آن است كه تنها امام على عليه السلام بسان كعبه نيست، بلكه فرزندان معصوم آن حضرت نيز كه در عصر خويش امامت و رهبرى جامعه را برعهده دارند، داراى چنين موقعيتى هستند.
اين برداشت با دو روايت ديگر كه «امام» را به كعبه تشبيه كرده و ويژگى «تؤتى ولاتألى» را به «امام» نسبت داده، تأييد مى‌شود.
محمودبن لبيد مى‌گويد: دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله پس از رحلت آن حضرت كنار قبور شهدا مانند حمزه مى‌آمد و مى‌گريست. روزى كه كنار قبر حمزه رفته بودم، آن حضرت را در حال گريه مشاهده كردم. صبر نمودم تا آرام شود، سپس جلو رفته و سلام كردم و گفتم: اى مولاى من! چه عاملى موجب شد كه على عليه السلام از حق خود در رهبرى جامعه صرف نظر كرد و فرو نشست؟ فرمود: اى ابا عمر! رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:
مَثَلُ الإمٰامِ مَثَلُ الْكَعْبَة اِذْ يُؤتىٰ وَلاٰيَأْتي» 1
البته ممكن است گفته شود مراد حضرت از «الامام» كسى جز على عليه السلام نيست و به قول او «ال» در كلمۀ «الامام» عهد ذكرى است، به علاوه كه در بعضى از نقل ها به جاى كلمۀ امام، كلمۀ «على» آمده است. بنابراين ويژگى ياد شده كه «او نبايد به سراغ مردم رود و مردم وظيفه دارند كه به سراغ او بيايند» از اختصاصات امام على عليه السلام در آن مقطع تاريخى است.
روايت دوم را جابر از امام باقر عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود:
يٰا جٰابِر مَثَلُ الإِمٰامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ اِذْ يُؤتىٰ وَلاٰيَأْتي» 2
در اين روايت هر چند به سيرۀ امام على عليه السلام نيز استناد شده، اما امام باقر عليه السلام در پاسخ مسائل كه چرا شما براى گرفتن حق خود اقدام نمى‌كنيد، اين جمله را فرمود، پس اين ويژگى اختصاص به اميرالمؤمنين عليه السلام نداشته و امامان ديگر نيز داراى اين ويژگى بوده‌اند.
نكته ششم: ظاهر بعضى از روايات (روايت 3 و 4) آن است كه امام وظيفه نداشت به سراغ مردم رود، بلكه اگر مردم به سراغ حضرت آمدند، آنگاه وظيفۀ تصدى حكومت و ادارۀ جامعه بر عهدۀ امام قرار مى‌گيرد. چنانكه بعضى از نويسندگان با استناد به اين جملات نتيجه