59رسيديم كه اصلاً ذبح در وضعيت فعلى به صورتى كه منجر به اسراف و اتلاف گوشت قربانى شود، حرام است نه واجب و نه جايز.
ثالثاً: اين مقدار از مسأله كه پس از عدم امكان ذبح در منا بين مكانهاى نزديك به منا و مكانهاى دور از منا فرقى نيست و بر مكلف واجب نيست كه به هنگام ذبح، اقربيت به منا را رعايت كند، مطلب جديدى نيست كه براى اولين بار توسط فقيه صاحب فتواى مورد بحث ما مطرح شده باشد، بلكه صريحاً در فتاواى بعضى از مراجع پيشين نيز آمده است و عجيب اينكه با وجود اتحادى كه از اين جهت بين فتاواى مزبور و فتواى مورد بحث ما وجود دارد، نسبت به آن فتاوا هيچگونه اعتراض و يا تعجبى برانگيخته نشد در حالى كه با فتواى مورد بحث مقالۀ حاضر دقيقاً به گونه‌اى ديگر برخورد گرديد!
در هر صورت، ازجملۀ مراجع مزبور، مى‌توان به آيات عظام خويى، گلپايگانى واراكى - رحمة اللّٰه عليهم اشاره كرد كه فتاواى آنان را در ذيل نقل مى‌كنيم:
از حضرت آيةاللّٰه العظمى خويى سؤال شده است كه:
«در صورتى كه ذبح در خود منا ممكن نباشد وادى محسِّر و مزدلفه و مكه چه فرق دارد، با آنكه ممكن است در مكه سهم فقير را به فقير داد و در منا انجام اين عمل مشكل است؟»
و معظم‌له پاسخ داده‌اند كه:
«اگر تا آخر ذى‌الحجه ممكن نباشد ذبح در منا، پس به وقتش در هر كجا كه عمل به وظيفه بهتر انجام شود در آنجا ذبح نمايد، و اللّٰه العالم.» 1همچنين آيةاللّٰه العظمى گلپايگانى در پاسخ به سؤال مشابهى فرموده‌اند:
«در فرض مسأله، چنانچه ساير شرايط صحت ذبح در مذابح مذكور محقق باشد، رعايت اقربيت به منا واجب نيست اگرچه اولىٰ و مطابق احتياط است.» 2و آيةاللّٰه العظمى اراكى نيز فرموده‌اند:
«ذبح در مسلخهاى جديد التأسيس، در فرض عدم امكان ذبح در منا، در صورتى كه شرايط شرعى ذبح رعايت شود مانعى ندارد، هر چند نسبت به ساير مسلخها از منا