13قلب سرشار از ايمان، خانۀ خدا است و كعبه نيز خانۀ ويژۀ او است، بايد هر دو را پاكيزه ساخت؛ چون هر دو خانۀ مخصوص خدا است.
ابوايوب خزار از محمد بن مسلم روايت كرده كه از امام صادق - عليه‌السلام - در مورد روايتى سؤال كردم كه طى آن آمده است: «خداوند، آدم را به صورت و چهره و سيماى خود آفريده است» فرمود اين صورت، صورتى حادث و مخلوق است؛ صورتى كه خداوند متعال آن را ميان صور و چهره‌هاى مختلف برگزيده و آن را انتخاب كرده است، لذا آن را به خود نسبت داده؛ چنانكه بيت را به خويش منسوب داشته و روح را بدينسان به خود پيوند داده و فرموده است «بيتى» و نيز فرمود: «ونفختُ فيه من روحى.»
پس از گذر بر مسير اين گفتار، به خود مى‌گفتم: حجاج بيت‌اللّٰه‌الحرام راست كه چه به هنگام اداى مراسم حج و چه به گاههايى دگر، كه بر مسجدالحرام درمى‌آيد، هشيار باشند و حتى از آن لحظه‌اى كه عزم ديار محبوب خويش در دل مى‌پرورانند و به سوى مكه و كعبه آهنگ دارند، برون و درون خود را آماده و مستعد اين ديدار سازند، و اهداف سوداگرى و تجارى و مبادلات مادى را از قصد و آهنگشان به يكسو نهاده و با قلبى كه جز خداى را جايى در آن نيست به منظور عزم ديدار چنان ديارى، صافى و زلال سازند و در مقام تخليۀ درون خود، از هر مقاصدى جز تقرّب به خدا برآيند، و خلجانها و نگرانى‌هاى كالاهاى پر زرق و برق پشت ويترينها و يا آويزه بر بيرون و درون مغازه‌هاى حرمين به نيات خالص و ناب آنها آسيب نرساند. هرچند كه اكثر قريب به تمام زوار را «عرض حيات دنيا» از همان آغاز سفر به خود مشغول مى‌سازد كه گويا عازم كوچشى تجارى و نه الهى هستند. بايد چنين حالتى را آسيبى غير قابل اغماض براى آهنگ‌مداران كعبه و بارگاه رسول‌اللّٰه و مضاجع ائمۀ بقيع - صلوات عليهم اجمعين - و اماكن مقدس ديگر دانست، آسيبى كه بايد آن را خسران و زيانى جبران ناشدنى برشمرد.
وقتى در حرمين مى‌بينيم زوار، به جاى هجوم در سوى مساجد و امكنۀ مقدس، بيشترين فرصتشان در يورش به فروشگاهها و دكه‌هاى ثابت و سيار مصروف مى‌گردد، و اين انديشه، عمدۀ اهتمام آنها را در اختيار خود مى‌گيرد و توسنانه و ناخودآگاه، آنان را در سوى اهدافى نه درخور، سوق مى‌دهد، و به جاى اشواقى الهى كه بايد آنان را در چنان فرصت كوتاه و از دست رفتنى به نيايش و راز و نياز وادارد، به سوى اسواقى كه حتى احياناً از ابتذال