30عازم سفر حج ميشدند، بهترين خوراكى‌ها و آجيل را همراه خود بر ميداشتند؛

«كَانَ عَلِي بْنُ الْحُسَينِ (عليهم السلام) إِذَا سَافَرَ إِلَى الْحَجِّ وَ الْعُمْرَة، تَزَوَّدَ مِنْ أَطْيبِ الزَّادِ مِنَ اللَّوْزِ وَ السُّكَّرِ وَ السَّوِيقِ الْمُحَمَّصِ وَ الْمُحَلَّى» ¹. آنان در ضمن ديگران را هم به داشتن چنين صفتى تشويق مى‌كردند. پيامبر اعظم (ص) به همراه داشتن زاد و توشۀ خوب را نشانۀ شرافت و بزرگوارى شمرده، فرمودند: «مِنْ شَرَفِ الرَّجُلِ أَنْ يطَيبَ زَادَهُ إِذَا خَرَجَ فِى سَفَرٍ» . ²

امام به حق ناطق، حضرت صادق (ع) مى‌فرمايد: مسافر بايد غذاى خوب به همراه داشته باشد؛

«إِذَا سَافَرْتُمْ فَاتَّخِذُوا سُفْرَة وَ تَنَوَّقُوا فِيهَا» ³.

و حتى در حديثى، حرمت اسراف در سفر حج و عمره، از استثناها شمرده شده است؛

«مَا مِنْ نَفَقَة أَحَبَّ إِلَى الله مِنْ نَفَقَة قَصْدٍ وَ يبْغِضُ الإِسْرَافَ إِلاَّ فِي حَجٍّ أَوْ عُمْرَة» ⁴.

17. انتخاب دوست؛ (الرفيق ثمّ الطريق)

در لسان احاديث، از سفر كردن به تنهايى، با تعبيرهاى گوناگون نهى شده است؛ لذا گفته‌اند: «الرَّفِيقَ ثُمَّ الطَّرِيقَ» . اول انتخاب رفيق و همراه سفر و سپس آغاز حركت.

طبق معمول، سفر كردن، همراه با سختى‌ها و دشوارى‌ها و بيمارى‌ها و حوادث است. اگر دوستان خوبى به همراه انسان باشند، مى‌توانند در رفع مشكلات به يكديگر كمك كرده، رنج سفر را بر خود هموار سازند و بتوانند تحمل كنند. علاوه بر اين، دوست خوب و موافق، مايۀ انس و دلگرمى است و لذت سفر را دو چندان مى‌كند.

18. تبسّم