24ديگر شهرها تفاوتى وجود ندارد؛ مگر اين‌كه بگوييم انتخابِ اقامت ده روز توسط مسافر و در نتيجه تمام خواندن او در اين اماكن افضل است. 1
اشكال:
قائلين به تخيير حكمى [در اين اماكن، كه قول مشهور فقها است]، اشكالات متعددى مطرح كرده‌اند كه به اين صورت دسته بندى و بيان مى‌شود:
1. اشكال اول به تخيير موضوعى
طبق اين جمع كه بيان شد، ديگر ويژگى و مزيتى براى اين اماكن شريف باقى نمى‌ماند؛ زيرا مسافر در تمام شهرها مخير است كه «قصد اقامت ده روز» كند و نيز مخير است كه چنين قصدى نكند؛ در حالى كه آنچه از روايات (مانند رواياتى‌كه تمام خواندن را مذخور و از علوم مخزون الهى به شمار آورده) به‌دست مى‌آيد، اين است كه در اماكن چهارگانه، نوعى ويژگى و مزيت وجود دارد. 2براى فهم بيشتر و بهتر از اين اشكال، شايسته است اشاره‌اى به كلام مرحوم بحرانى داشته باشيم. ايشان مى‌گويند: «وجوب تعينى «قصر» ، در صورت عدم قصد اقامت و وجوب «تمام» در صورت عزم بر اقامت، نزد اصحاب ائمه، امرى واضح و معلوم بوده؛ بلكه چه بسا بتوان آن را از ضروريات دين در نزد ايشان بر شمرد. . . حال اگر اتمامِ وارده در اين روايات را مقيد به قصد اقامت ده روز بدانيم (همانگونه كه مرحوم صدوق و كسانى كه نظر ايشان را قبول كرده‌اند، قائل به آن هستند) ديگر وجهى براى تكرار اين مسأله در اخبار متعدد كه در اين باب مطرح شده است نمى‌ماند؛ [چرا كه طبق اين جمع، روايات به امرى بديهى اشاره مى‌كنند و اين با تعدد روايات باب و سؤال از نماز مسافر در اين اماكن سازگار نيست] پس حق اين است كه بگوييم نماز مسافر در اين اماكن و سؤال‌ها در ويژگى اين اماكن، تنها به اين خاطر بوده كه آنان مزيت و خصوصيتى از براى اين اماكن شنيده بودند و آن همان رجحان اتمام بدون قصد اقامت است.» 3