9و در ماه رمضان براى روزه گرفتن جايز نيست.
آنچه گفتيم، احتمالاتى است كه در اين مسأله وجود دارد و تمام اينها مربوط به حكم اولى مسأله است با قطع نظر از احكام ثانوى. بنابراين، در موارد ضرورت يا عسر و حرج و مواقعى كه خانمى در كاروانى است كه اعضاى كاروان نمى‌توانند به خاطر او صبر كنند و آن خانم نيز برايش جدا شدن از كاروان ممكن نيست و ضرورت باعث احكام خاصى براى او مى‌گردد، اينها خارج از موضوع بحث مقالۀ حاضر است.
فصل دوم: تأسيس اصل
آيا اصل اولى در مسألۀ «استفاده كردن بانوان از قرص‌هاى جلوگيرى از عادت ماهانه براى انجام مناسك حج و عمره» چيست؟
اصل اولى در استفاده كردن از دارويى كه علم به عدم ضرر آن داريم.
اصل اولى در استفاده كردن از دارويى كه علم يا ظن به ضرر معتنابه آن نداريم.
و اصل اولى در استفاده كردن از دارويى كه پزشك خبره و امين، شهادت به عدم ضرر آن داده، جواز و اباحه است؛ يعنى اصالة الاباحه دليل بر جواز خوردن چنين دارويى است. بلكه مى‌توان ادعا كرد كه اگر انسان علم به ضرر چيزى داشته باشد اما آن ضرر عرفاً و نزد عقلا قابل اعتنا نباشد، استفاده و تناول آن چيز اشكال ندارد؛ مثلاً شايد بسيارى از مردم علم دارند كه خوردن قند يا روغن نباتى يا نگاه طولانى به تلويزيون براى سلامتى انسان ضرر دارد اما اين ضرر چيزى است كه نوع مردم و عقلا به آن اعتنا نمى‌كنند، با اين‌كه مى‌دانند قند ضرر دارد ولى استفاده مى‌كنند؛ يعنى ضرر غير معتنابه است، اين‌گونه امور و اشيا را نمى‌توان گفت حرام هستند.
بنابراين، اصل اولى در خوردن قرص‌هاى جلوگيرى از عادت ماهانه، اگر ضرر نداشته باشند يا ضرر داشته باشند اما ضرر آن‌ها به‌گونه‌اى است كه عرف و عقلا به آن اعتنا نمى‌كنند، اباحه تناول مى‌باشد.