801. ايمان به هدف.
2. صبر واستقامت در راه آن.
«وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّۀً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ» .32
«و از آنان امامان (و پيشوايانى) قرار داديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‌كردند، چون شكيبايى نمودند و به آيات ما يقين داشتند.»
و اين درسى است به همۀ مبلّغان كه پايه‌هاى يقين و باور خود را محكم كنند و به هدف و آرمان خويش مؤمن باشند و از مشكلاتى‌كه در طريق به ثمر رساندن تبليغ و دعوت آنان وجود دارد نهراسند.
استاد شهيد مرتضى مطهرى \ چهرۀ مصمّم و قاطع امام خمينى1 را اين‌گونه ترسيم مى‌كند:
«. . . وقتى از پاريس برگشتم، دوستانم پرسيدند: چه ديدى؟ گفتم: چهارتا «آمن» ديدم:
- «آمن بهدفه» ؛ به‌هدفش ايمان دارد. دنيا اگر جمع بشوند، نمى‌توانند او را از هدفش منصرف كنند.
- «آمن بسَبِيله» به راهى‌كه انتخاب كرده ايمان دارد.
- «آمن بقومه» به روحيۀ مردم ايران ايمان دارد.
- و بالاخره بالاتر از همه: «آمن بِرَبّه» . . .33
آرى تا ايمان به هدف در روح و فكر اين مبلّغ و داعى اِلى الله استوار نگردد، هيچ‌گاه نمى‌تواند فردى و يا جمعى را به حركت و تلاش به سوى كمال و رشد رهنمون گردد.
درپايان اين فصل، به فرازى از پيام رهبر معظم انقلاب حضرت‌آيت الله خامنه‌اى - مدّظله العالى- كه دربارۀ ايمان حضرت امام1 به هدفشان نوشته‌اند، نظر مى افكنيم:
«رهبر حكيم و فقيه كه عبد صالح و الگوى مسلمانى بود، خود پيشاهنگ اين حركت در ايمان و عمل شد و اين ايمان، جان او را چنان لبريز كرده بود كه توانست دل‌هاى بى‌ايمان و ظرف‌هاى تهى را از فيضان ايمان خود در صحنۀ عمل، لبريز و سيراب كند و فروغ ايمان و اميد او، ديوارهاى قطور يأس و بى‌ايمانى را بشكافد و فضاى مبارزه و عمل را پُركند: «آمن‌الرّسول بما أنزل إليه من ربّه.»
(پيام مقام معظم رهبرى، به مناسبت اولين سالگرد حضرت امام1)
فصل سوم: هماهنگى در گفتار و كردار
مبلّغ راستين و موفق كسى است كه با زبانِ عمل، مردم را به ارزش‌ها فرا بخواند و كردارش مؤيد و مصداق گفتارش باشد. زبان عمل گوياترين زبان‌ها است. و از گفتار رساتر، نافذتر، مؤثرتر و صادقانه‌تراست و چنين تبليغى درگوش و دل شنونده ماندگارتر مى‌گردد. چقدر زيبا و دلنشين است اگر حركات يك مبلّغ جلوه‌گاه افكار و اقوال او باشد و عملش آيينۀ علم و دانشش گردد. چقدر سخت و ناگواراست چراغ افروختن و خود در تاريكى زيستن! بر لب چشمۀ گوارا نشستن و از تشنگى هلاك شدن! نانِ انبان داشتن و از گرسنگى تلف شدن! درس طبابت آموختن و خود از بيمارى رنج بردن! عالم و مبلّغى كه بگويد و عمل نكند، مصداق روشن چنين افرادى است. ازاين‌رو، قرآن كريم بهترين داعى إلى الله را اين‌گونه معرفى مى‌كند:
«وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلاً مِمَّنْ دَعا إِلَى اللهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنى مِنَ الْمُسْلِمينَ» . 34
«چه كسى خوش گفتارتر است از آن كس كه دعوت به سوى خدا مى‌كند و عمل صالح انجام مى‌دهد و مى‌گويد: من از مسلمانانم؟ !»
اين آيه بهترين گويندگان و مبلّغان را كسانى معرفى كرده است كه داراى سه نشانه‌اند:
1. داعى اِلى الله.
2. عامل به عمل صالح.
3. تسليم در برابر حق.
اين آيۀ شر يفه در حقيقت رمز نفوذ مبلّغ و داعى الى الله در ديگران و تسخير دل و جان آنان را در اين مى‌داند كه: ميان گفتار و رفتار، وحدت و هماهنگى وجود داشته باشد. روشن است كه پيام هر چند رسا و شيوا باشد آنگاه تأثير گذار است كه