69مسلمين را از شرّش برهانيم.
پيامبر (ص) ابا قتاده و ابن عتيك وعبدالله بن انيس را فرستادند وبه آنها فرمودند: نكشيد كودك و نه زنى را، آنها شبانه رفتند وبه خانۀ ابن ابى حقيق وارد شدند. قبل از رفتن در خانۀ افراد آن محل را از پشت بستند، كه نتوانند خارج شده و فرياد بزنند و او را برهانند. سپس از ديوار پله‌ها بالا رفتند، ديدند كه خواب است. او را در خواب به قتل رساندند و با شمشير بر بدنش تاختند. همسرش فرياد زد، ارادۀ قتلش نمودند، اما ناگهان اين سفارش پيامبر يادشان آمد كه كودك و زن را نكشيد.»
توضيح اين نكته لازم است كه ابن ابى حقيق مخفيانه بر ضدّ پيامبر توطئه مى‌كرد و زمينه را براى جنگ و توطئۀ قريش بر ضدّ آن حضرت آماده مى‌ساخت. پس لازم بود شورش از دامن مسلمانان برطرف شود؛ لذا پيامبر (ص) اراده كرد و اصحاب ياد شده و در رأس آنها عبدالله بن عتيك رفتند و شرّ ابن ابى حقيق را از پيامبر و اسلام كوتاه كردند. اين واقعه در سال ششم هجرت، در ماه رمضان رخ داد.
معروف شدن اين سريه به «سريۀ عبدالله بن عتيك» ، نشان از آن داردكه ابن عتيك، شجاعت و دليرى فوق العاده‌اى داشته و پيامبر او را سردستۀ گروه انصار نمود تا بروند و شرّ ابن ابى‌الحقيق را برطرف سازند. در ديگر متون تاريخى، ماجراى سريۀ ياد شده، مفصل آمده و نقش عبدالله بن عتيك به صورت پررنگى مطرح گرديده است كه در اين نوشتار به همين حد اكتفا كرديم و جهت يادآورى عظمت عبدالله بن عتيك، آن را كافى مى‌شماريم.
عبدالله بن عتيك، در نبرد بدر و اُحد و خندق و بسيارى از نبردهاى ديگر شركتى فعال داشته و پيامبر بارها در سخنان خود از او به نيكى ياد كرده است.
ابن عتيك راوى پيامبر9
عبدالله بن عتيك، روايات فراوانى را از قول پيامبر (ص) نقل كرده وهمين معنا، ملازمت و همراهى ايشان با پيامبر را حكايت مى‌كند كه در اينجا به نقل دو روايت مى‌پردازيم كه ابن عتيك از پيامبرخدا نقل كرده است:
1. «عَنِ ابْنِ جَابِرِ بْنِ عَتِيكٍ الأَنْصَارِيِّ عَنْ أَبِيهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ ]
وآله [
وَسَلَّم إِنَّ مِنَ الْغَيْرَةِ مَا يُحِبُّ اللهُ، وَمِنْهَا مَا يُبْغِضُ اللهُ، فَأَمَّا الْغَيْرَةُ الَّتِي يُحِبُّ اللهُ، فَالْغَيْرَةُ فِي اللهِ، وَإِنَّ مِنَ الْخُيَلاَءِ مَا يُحِبُّ اللهُ، أَنْ يَتَخَيَّلَ الْعَبْدُ بِنَفْسِهِ عِنْدَ الْقِتَالِ، وَأَنْ يَتَخَيَّلَ عِنْدَ الصَّدَقَةِ، وَأَمَّا الْخُيَلاَءُ الَّتِي يُبْغِضُ اللهُ، فَالْخُيَلاَءُ لِغَيْرِ الدِّينِ» . 1