70«از ابن عتيك انصارى نقل شده كه گفت: پيامبرخدا (ص) فرمود: نوعى از غيرت است كه خدا آن را دوست مى‌دارد و نوع ديگر را مبغوض مى‌شمارد، آن غيرتى را كه خداوند دوست دارد، غيرت در راه خداست و غيرتى كه دشمنش مى‌شمارد، غيرت در غير راه خداست. فخر و تفاخر هم، چنين است؛ خداوند نوعى از آن را دوست مى‌دارد و نوع ديگر را دشمن؛ نوعى كه دوست مى‌دارد آنجا است كه انسان در ميدان جنگ و جهاد در راه خدا بر خود فخر و مباهات مى‌كند. (چراكه اداى تكليف كرده است) اما تفاخرى كه در نزد خدا مبغوض است، تفاخر در غير راه خداوند است.»
2. «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَتِيكٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ ]
وآله [
وَسَلَّمَ -: مَنْ خَرَجَ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِراً فِي سَبِيلِ اللهِ فَخَرَّ عَنْ دَابَّتِهِ فَمَاتَ أَوْ لَدَغَتْهُ حَيَّةٌ فَمَاتَ أَوْ مَاتَ حَتْفَ أَنْفِهِ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللهِ» . 1
«از عبدالله بن عتيك نقل شده كه گفت: پيامبر خدا (ص) فرمود: هركس از خانۀ خود، در راه خدا و براى خدا خارج شود و از مركب خود بيفتد و بميرد و يا مارى او را نيش زند و بميرد و يا به مرگ ناگهانى گرفتار گردد، اجرش بر خداوند است.»
ابن عتيك، مدفون در بقيع
برخى از مورّخان؛ مانند خيرالدين زركلى نگاشته‌اند كه او در يمامه به شهادت رسيد، اما مورّخان نام آور ديگر؛ چون طبرى، مقريزى، حاكم حسكانى و نيشابورى، نامش را در رديف كسانى ثبت كرده‌اند كه در مدينه وفات يافت و در خلافت عمر از دنيا رفت و عمر بر جنازه‌اش نماز گزارد و در بقيع مدفون گرديد.
صالحى شامى در كتاب «سبل الهدى و الرشاد» آورده است:
«عبد الله بن عتيك بن قيس بن الأسود بن الحارث الأنصاري الأوسي، من أجلّة أصحاب الرسول، توفي في المدينة في خلافة عمر، فصلَّي عليه و دفنه في البقيع» . 2
«عبدالله بن عتيك بن قيس بن اسودبن حارث انصارى اوسى، از بزرگان صحابۀ پيامبر است. او در مدينه، در دورۀ خلافت عمر وفات يافت. عمر بر وى نماز گزارد و در بقيع دفنش كرد.»
38. حكيم بن حِزام