12عبادت خدا قرار گيرد و هيچ چيز ديگر شريك پروردگار قرار داده نشود؛ لذا براى تحقّق اين هدف مقدس، به ابراهيم خليل عليه السلام دو مأموريت داده شد:
1) . . . أَنْ لاٰ تُشْرِكْ بِي شَيْئاً. . . 2) . . . طَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ. . . .
يعنى اى ابراهيم، هدف از جاى گرفتن تو در اينجا سكنى گزيدن نيست، بلكه نبايد هيچ‌گونه شريكى براى من قرار بدهى؛ چه شرك خفى و چه شرك جلى، چه اين‌كه نكره در سياق نهى مفيد عموم است. . . . لاٰ تُشْرِكْ بِي شَيْئاً. . . ؛ بلكه بايد ساحت قدس كعبه را از هرچه كه شائبۀ شرك مى‌رود، پاكسازى كنى تا ديگران در اين مكان فقط مرا عبادت كنند و به هيچ چيز ديگر نينديشند. اين مطلب با عنايت به صدر آيه و تناسب كلمه و موضوع، كه تطهير كعبه براى امور عبادى؛ مانند طواف و عكوف و قيام و نماز است، به خوبى فهميده مى‌شود؛ همچنان كه استعمال ضمير متكلّم وحده ( «بى» ، «بيتى») بيانگر اين است كه اين خانه، خانۀ خداست. پس بايد تنها خداوند مورد پرستش واقع شود.
مرحوم علامۀ طباطبايى در توضيح آيه مى‌نويسد: مراد از آماده ساختن كعبه براى ابراهيم اين است كه اين محل مرجع عبادت خدا قرار داده شود تا بندگان آنجا را خانۀ عبادت قرار دهند، نه اين‌كه ابراهيم آن مكان را محل سكنى و زندگى خود قرار دهد؛ از اين رو، خانه را به خودش نسبت داد و فرمود: «بَيْتِي» تا اعلان كند كه اين خانه، كانون توحيد و مخصوص عبادت خداست و هيچ چيز نبايد شريك خداوند قرار داده شود و هدف ديگر اين بوده كه ابراهيم براى كسانى كه قصد خانۀ خدا نموده‌اند، عبادتى را تشريع كند كه خالى از هرگونه شائبۀ شرك باشد. 1چيزى كه اين عبادت خالص را فاسد و از اختصاصى بودن خدا خارج مى‌كند و در نتيجه انسان را از بندگى و عبوديت منحرف مى‌سازد، همانا «شرك» است. شرك انواع و اقسامى دارد كه در قرآن، ظلم عظيم تلقّى شده است. 2شايد هم در راستاى تحقّق همين هدف است كه بايد جملۀ: «لاٰ شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْك» را تكرار كرد و به تعبير عارفانۀ امام خمينى قدس سره:
«لبيك گويان براى حق نفى شريك به همۀ مراتب كنيد و از خود، كه منشأ بزرگ شرك است، به سوى او - جلّ و علا - هجرت نماييد.» 3اين‌كه آيۀ: وَ أَذِّنْ فِي النّٰاسِ بِالْحَجِّ. . . بعد از آيۀ: . . . وَ طَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ. . . 4ذكر شده، شايد دليلش اين باشد كه ابراهيم عليه السلام ابتدا مأموريت يافت محيط كعبه را براى عبادت