7لَبَّيْك» بگويد و جواز عبور بگيرد و پس از آن وارد شود و اگر اشتباه كرد، بايد برگردد و. . .
آن كس كه در آستانۀ كعبه قرار مى‌گيرد، 120 در رحمت به سويش گشوده مى‌شود و نگاه كردن به او اجر و ثواب دارد. از برخى منابع تاريخى و روايى استفاده مى‌شود كه كعبه از زمان حضرت آدم عليه السلام وجود داشته و نزد عامۀ مردم و اديان مختلف، از احترامى خاص برخوردار بوده است.
هندوها همواره با ديدۀ عظمت بر آن نگريسته‌اند؛ زيرا باور داشته‌اند كه روح شيوا، كه نزد آن‌ها سوّمين اقنوم 1شمرده مى‌شد، در حجر الأسود حلول كرده است.
ستاره پرستان ايرانى و كلدانى، كعبه را يكى از خانه‌هاى هفتگانۀ بزرگ دانسته‌اند. زرتشتيان نيز كعبه را محترم شمرده و معتقدند كه روح هرمز در آن حلول كرده است.
يهود و نصارى هم كعبه را بزرگ مى‌شمردند؛ چون آن را وابسته به حضرت ابراهيم دانسته‌اند؛ از اين رو است كه صورت‌هايى چون ابراهيم، مريم و مسيح را در آن نصب كرده بودند تا اين‌كه به وسيلۀ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در فتح مكه، پاكسازى شد.
در باور عرب‌ها نيز كعبه برترين عظمت را داشت و در برابر آن كرنش مى‌كردند و آن را بناى ابراهيم عليه السلام مى‌دانستند. 2با ظهور اسلام و نزول قرآن كريم، نه تنها آن عظمت و احترام تثبيت شد بلكه خداوند شرافت، ويژگى‌ها و احكامى براى خانه‌اش بيان كرده كه براى هيچ چيز ديگر گفته نشده است.
اين نوشتار با هدف شناساندن جايگاه ويژۀ كعبه در قرآن، با عناوين زير تهيه شده است:
الف: اسامى كعبه در قرآن.
ب: ويژگى‌هاى كعبه در قرآن.
ج: احكام كعبه و حرم در قرآن.