53قدرت و جسارت چنين سرقتى را نداشته است. پس اگر بر اساس گمان و حدس بگوييم كه ابن عطاءاللّٰه اين بخش دعا را از دعاى عرفه گرفته و بدون ذكر منبع آورده، شايد بعيد و بلكه محال باشد.
بنابراين، با توجه به اين‌كه دقيقاً همان قسمتى كه شيخ كفعمى نقل نكرده، در كتاب حكم عطائيه آمده و با ضميمۀ عدم نقل كفعمى در بلدالأمين و سيدبن طاووس در مصباح الزائر 1و يافت نشدن اين بخش در نسخ قديمىِ اقبال به شهادت علامه مجلسى 2، جاى شك و شبهه نمى‌ماند كه اين ذيل از حضرت اباعبداللّٰه عليه السلام نيست و از منشآت ابن عطاءاللّٰه اسكندرانى، عارف مشهورِ قرن هفتم است.
مؤيدات:
افزون بر دلايل پيش‌گفته، مؤيدهايى هم بر اين مطلب وجود دارد؛ مانند:
الف: عدم سازگارىِ لسان اين دعا با ادعيۀ صادره از معصومين عليهم السلام و همچنين با خودِ دعاى عرفۀ سيدالشهدا عليه السلام؛ به‌طورى كه خواننده وقتى وارد اين قسمت از دعا مى‌شود، تغيير لحن را به‌خوبى مى‌فهمد.
ب: عبارات دعا، در بعضى موارد، شبيه به اصطلاحات اهل معقول و عرفان است و شايد سرّ توجه بيش از حد بعضى به اين قسمت، همين بوده كه احساس كرده‌اند با اصطلاحات و كلمات فلاسفه و عرفا سازگارتر است.