45كند و بيشترين محتواى سخنرانى‌هاى چهارگانۀ خود را به اين امور اختصاص دهد:
نخستين سخنرانى: بعد از نماز ظهر روز هفتم ذى حجه و بعد از بستن احرام حج به منظور حركت به سمت منا.
دوّمين سخنرانى: در روز عرفه قبل از نماز ظهر.
سوّمين سخنرانى: در روز عيد قربان.
و چهارمين سخنرانى: هنگام كوچ اوّل.
غير از سخنرانى روز عرفه، كه دو خطبه است، بقيۀ موارد يك خطبه است.
در سخنرانى اول، چگونگى وقوف، آداب و وقت حركت به سمت عرفات، بيتوته در مشعر و هنگام عزيمت از آن به سوى منا را بيان مى‌كند و زائران را به دعا و ذكر پروردگار تشويق مى‌نمايد. آنگاه (در روز عرفه پس از سخنرانى اوّل) لحظه‌اى نشسته، بار ديگر برمى‌خيزد و خطبۀ دوم را بسيار كوتاه مى‌كند؛ به‌طورى‌كه با فراغت مؤذن از اذان و اقامه، سخنرانى او نيز به پايان برسد.
علت اينكه او بايد پيش از همه به منا برود آن است كه، اقامۀ نماز ظهر در منا است كه تا طلوع آفتاب روز بعد در آنجا مى‌ماند و علت اينكه در روز قربان پيش از همه به مكه حركت مى‌كند براى آن است كه تا ظهر روز عيد به منا برگردد و نماز ظهر و عصر را با حجاج در منا اقامه كند ولى در كوچ دوّم، او بعد از عزيمت همگان، عازم مكه مى‌شود و به اقامۀ نماز ظهر و عصر در مكه مى‌پردازد. همچنين به مردم مكه دستور مى‌دهد تا در ايّام برگزارى حج، مانند افراد محرم لباس احرام بپوشند.
وظيفۀ مردم است كه از دستورات اميرالحاج پيروى كنند و مستحب است كه هنگام دعا كردن او آمين بگويند؛ چنان‌كه كراهت دارد در امورى كه لازم است در پى او باشند، از او پيشى بگيرند و به عكس، در امورى كه لازم است پيش از او اقدام كنند، عقب بمانند و اگر در انجام كارى نهى كرد، ارتكاب آن فعل حرام خواهد بود.
اميرالحاج موظف است امر به معروف و نهى از منكر كند؛ به خصوص در امور مربوط به اعمال و مناسك و كفّارات. اگر حكم مسأله‌اى در ميان علماى شيعه اختلافى بود، نمى‌تواند مردم را به نظر خود يا مرجع تقليدش فرا