19
كعبه، در سرزمين بد آب و هوا
«بَيْتَهُ الْحَرَامَ. . . ثُمَّ وَضَعَهُ بِأَوْعَرِ بِقَاعِ الْأَرْضِ حَجَراً» . (خطبۀ 192)
«خانۀ محترم خداوند كه آن را در سنگلاخ‌ترين مكان‌ها و بى‌گياه‌ترين زمين‌ها و تنگ‌ترين درّه‌ها و ميان كوه‌هاى خشن و سنگريزه‌هاى فراوان و چشمه‌هاى كم آب و آبادى‌هاى از هم دور، قرار داد.»
اميرمؤمنان عليه السلام راز قرار گرفتن كعبه در اين سرزمين خشك و كم آب و علف را وجود سختى‌هاى سفر و وسيله‌اى قوى‌تر براى آزمايش و امتحان بندگان برمى‌شمارند.
كعبه، عَلَم و نشانۀ اسلام
«جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى لِلْإِسْلاٰمِ عَلَماً» . (خطبۀ 1)
«خداوند سبحان، كعبه را براى اسلام، نشانۀ گويا قرار داد.»
خداوند، كعبه را نشانه و پرچم اسلام قرار داد؛ پرچمى كه همواره مى‌بايست برافراشته بماند و درفش هر مكتب و هر ملت هرچه مستحكم‌تر باشد، نشان از استحكام و برقرارى صاحب آن عَلَم دارد و كعبه باشكوه‌ترين پرچم در جهان است.
كعبه، مايۀ قدرت حكومت اسلامى
«وَ اللَّهَ اللَّهَ فِي بَيْتِ رَبِّكُمْ. . . فَإِنَّهُ إِنْ تُرِكَ لَمْ تُنَاظَرُوا» . (نامۀ 47)
«خدارا، خدارا دربارۀ‌كعبه. . . كه‌اگر ترك‌شودوخلوت‌گردد، مهلت‌داده نمى‌شويد.»
از مهم‌ترين رموز و آثار كعبه، نقش آن در استحكام و اقتدار اسلام و حكومت اسلامى است و در اهميت آن همين بس كه حضرت اين بيان را در بستر شهادت به حسنين عليهما السلام و در وصيت خود ايراد فرمودند.
كعبه، مركز اجتماع انسان‌ها
فَجَعَلَهَا بَيْتَهُ الْحَرَامَ. . . فَصَارَ مَثَابَةً لِمُنْتَجَعِ أَسْفَارِهِمْ» . (خطبۀ 192)
«پس خداوند كعبه را مركز اجتماع. . . سر منزل و مقصود سفرها گردانيد.»