18
قربانى
«وَ مِنْ تَمَامِ الْأُضْحِيَّةِ اسْتِشْرَافُ أُذُنِهَا وَ سَلاٰمَةُ عَيْنِهَا» . (خطبۀ 53)
«از نشانه‌هاى كمال قربانى آن است كه گوشش صاف و بلند و چشمش سالم باشد.»
حضرت در اين خطبه به بيان احكام قربانى و شرايط آن پرداخته‌اند. قربانى از مادۀ «قرب» به‌معناى نزديكى به خداوند است. حج‌گزارِ خانۀ توحيد با انجام اين فريضه، اميال حيوانى خود را قربانى مى‌كند.
و نيز آن‌حضرت مى‌فرمايند:
«اَلصَّلاٰةُ قُرْبٰانُ كُلُّ تَقِيٍّ » ؛ «نماز قربانى و موجب نزديكى هر انسان با تقوا به خداوند است.» (حكمت 136)
كعبه، پناهگاه بى‌پناهان
«جَعَلَهُ (سُبْحَانَهُ) . . . لِلْعَائِذِينَ حَرَماً» . (خطبه 1)
«خداوند (سبحان) . . . كعبه را خانۀ امن براى پناهندگان قرار داد.»
در ميان علماى شيعه حكمى است كه در آن اتفاق‌نظر وجود دارد و آن اين است كه چنانچه مجرمى، به حرم پناهنده شود، در داخل حرم نمى‌توان او را قصاص كرد و يا بر او حد جارى ساخت. او در امان است، مگر اين‌كه از لحاظ غذا و آب در مضيقه و سختى قرار گيرد و ناگزير شده، از حرم خارج گردد» . قرآن مى‌فرمايد: وَ مَنْ دَخَلَهُ كٰانَ آمِناً ؛ «هركس وارد آن‌جا (حرم) شود، در امنيت است.» (فصلنامۀ «ميقات حج» ، ش8، ص44)
كعبه، حق واجب دارد
«. . . فَرَضَ حَقَّهُ» . (خطبۀ 1)
« (خداوند سبحان) . . . اداى حق كعبه را واجب گردانيد.»
كعبه، اين خانۀ محترم خداوند، به‌فرمايش حضرت، بر مردمان حق واجبى دارد كه بايد ادا شود. و حق آن، احترام كردن، حفظ حرمت، روى آوردن به آن، طواف و حج با شكوه است.