21آنچه در مضمون آيات شريفه است ظاهراً يك حكم فقهى ساده است كه طبق آن صيد حيوانات برّى حرام گشته و صيد حيونات بحرى در دوران احرام حلال گرديده است. ليكن در عرفان براى آن باطن و سرّى بيان شده؛ حكمتى براى تحريم صيد برّى و حكمتى براى حلّيت صيد بحرى.
حكمت تحريم صيد اين است كه حاجى در اين ايام خود صيد حضرت حق است. آن‌كه خود در دام ديگرى است نمى‌تواند ديگرى را به دام بياندازد. همانگونه كه انسان براى صيد كردن حيوانات براى آنها دام مى‌نهد خدا نيز حُبّ الهى را دام حاجيان مؤمن قرار داده و آنها را صيد كرده است.
محى‌الدين عربى مى‌گويد: همانگونه كه صياد براى جلب صيد صدايى همانند صداى خودشان درمى‌آورد تا صيد به دام نزديك شود، حضرت حق نيز مؤمنان را به صداى خودشان ندا زده و آنها را به سوى خود جلب مى‌كند.
مولوى همين مطلب را چنين بيان مى‌كند: بانگ مى‌آمد كه اى طالب بيا
مولوى مى‌گويد جود و احسان الهى دام نيازمندان، بلكه علت نياز است. ولى محى‌الدين عربى مى‌گويد: آنان‌كه احسان الهى دامشان است گروهى ديگرند اما خاصّان الهى نبايد بندۀ احسان باشند و خداوند از آن جهت كه غيور است خوش ندارد كه اينان از خدا غافل شده و به احسان او مشغول باشند و از آنجا كه صيد حيوانات برّى خود نوعى احسان است، لذا براى حاجيان در حال احرام حرام شده است.