19حاجى به هنگام طواف به دور خانه، و تكرار «لَبَّيْكَ اَلّلهُمَّ لَبَّيْك. . .» بايد گوشش را تيز كند و صداى پروردگارش را يا بشنود و يا درك كند؛ زيرا او نيز در جواب يارب‌هاى بندگان خويش لبيك مى‌گويد. حاجى بايد صدايش را بلند كند و چشم و گوشش را تيز. چون خانۀ خدا از نداى حاجى لذّت مى‌برد، ¹حاجى نيز مى‌تواند از جوابى كه مى‌شنود يا از صحنه‌هايى كه مى‌بيند لذت ببرد. اين جهان كوه است و فعل ما ندا سوى ما آيد نداها را صدا ²

گذشته از اين خداوند سبحان خود فرموده است:

«اُدْعُوني اَسْتَجِبْ لَكُمْ» ³«بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را» .

اجابت الهى دو صورت دارد: يا ملموس و ظاهرى است و يا غيرملموس و باطنى. در صورت ظاهرى، انسان يا جواب صدايش را مى‌شنود و يا اجابت شدن خواسته‌اش را مى‌بيند اما اين مسأله فرع بر اجابت باطنى است؛ زيرا آدمى تا مقبول درگاه الهى واقع نشده باشد حال دعا و زارى پيدا نمى‌كند. بنابراين خود دعا كردن دليل پذيرفته شدن دعا قبل از شروع به دعا است. اى دعا ناكرده از تو مستجاب

مولوى در اين خصوص حكايتى دارد كه مضمونش كاملاً مطابق آيات قرآنى و روايات حضرات معصومين است. آن يكى اللّٰه مى‌گفتى شبى