14مطبوعى، مساعى خود را به كار گيرد.
صفا و مروه ياد گارهاى تلخ و شيرينى در دل دارد.
مشركين - قبل از اسلام - بر فراز صفا، بت «اساف» و بر قلۀ مروه، بت «نائله» را نصب كرده بودند.
قرآن كريم در بارۀ سعى صفا و مروه مى فرمايد:
«انّ الصّفا والمروة من شعائر اللّٰه فمن حجّ البيت أو اعتمر فلا جناح عليه ان يطوّف بهما، و من تطوّع خيراً فانّ اللّٰه شاكر عليم» : 1صفا و مروه از شعائر الهى است؛ بنا بر اين اگر توفيق حج بيت‌اللّٰه يا عمره نصيب انسان گردد جرم و گناهى بر او نيست كه به آندو طواف كند (يعنى ميان صفا و مروه سعى كند) . اگر كسى حج يا عمره يا هر كار نيكى را تطوّعاً و بدون الزام شرعى [ پس از انجام مناسك حج و عمرۀ واجب و اداء ساير تكاليف ديگر ] انجام دهد، بايد بداند كه خداوند سپاسدار عمل او است و پاداشى براى وى در مد نظر است، خداى كه به همۀ اعمال شما دانا و آگاه است.
هر چند از ظاهر آيه عدم و جوب سعى استنباط مى شود (چرا كه از ظاهر آن چنين استفاده مى‌شود كه سعى ميان صفا و مروه بلا مانع است و هم اين كه ضرورتى ندارد!) .
در مورد اين آيه رواياتى از فريقين در كتب احاديث آمده كه اين توهم را بر طرف مى‌سازد، از آن جمله:
- از امام صادق - عليه السلام - نقل كرده‌اند كه فرمود: «مسلمين در آغاز بر اين پندار بوده‌اند كه سعى ميان صفا و مروه، ساخته و پرداختۀ افكار جاهلى و از مناسكى است كه اقوام جاهلى عرب آنرا مقرر كرده‌اند! خداوند متعال براى زدودن اين تصور از اذهان مسلمين اعلام مى‌دارد كه هيچ مانعى براى اجراء اين فريضه [ كه ياد گار حج ابراهيمى است ] وجود ندارد؛ و سعى ميان صفا و مروه از شعائر الهى است» .
- و نيز گويند: چون بر روى كوه صفا، بتى به نام «اساف» ، و بر روى كوه مروه، بتى به نام «نائله» نصب كرده بودند و قبل از اسلام، اقوام جاهلى هنگام سعى ميان آندو، آنها را مسح مى‌كردند و بر روى آنها دست مى‌كشيدند، مسلمين به خاطر وجود اين دو بت بر روى كوه صفا و مروه از سعى ميان آندو احساس دشوارى مى‌نمودند. در پى چنين جريانى بود كه آيۀ «انّ الصّفا والمروة. . .» نازل شد.
در اين جا خالى از وجه نيست كه از