12شدند و چنين به توافق رسيدند: نخستين كسى كه از «باب بنى‌شيبه» وارد شود، او را به عنوان حَكَم و داور در رفع اين اختلاف برگزينند. اولين كسى كه از اين در بر مسجدالحرام درآمد رسول اكرم - صلّى اللّٰه عليه وآله وسلّم - بود. و چون آن حضرت به صداقت و امانت و مبراى از هرگونه زشتيها و بدخواهى‌ها نامور بود، او را «محمد امين» مى‌خواندندو به همين عنوان نامور شده بود. لذا بر داورى آن حضرت - در جهت حلّ اين اختلاف و درگيرى - به توافق رسيدند و پيشنهادى را كه آن حضرت ارائه فرمودند پذيرا شدند، حضرت هوشمندانه طرحى ريخت كه رضاى همۀ افراد را تأمين مى‌كرد: رداى خود را بر روى زمين گستراند كه گويند عباى «طارونى» بود؛ حجرالاسود را از جا برداشت و در ميان اين ردا يا عبا نهاد و چهار تن از قريش را - كه سران آنها به شمار مى‌رفتند؛ «عتبة بن ابى ربيعة بن عبد شمس بن عبد مناف» ، «اسود بن عبدالمطلب بن عبدالعزى بن قصى، ابوحذيفة بن مغيرة بن عمرو بن مخزوم» و «قس بوعدى سهمى» - انتخاب فرموده و گفت: هريك از اين چهار نفر گوشه‌اى از ردا را برگرفته و بدين طريق حجرالاسود را از روى زمين برفرازند، و آن را به محل نصب آن، جا به جا كنند و خودِ آن حضرت حجرالاسود را از ميان آن برداشت و در جايى كه هم‌اكنون قرار دارد نصب كرد. اين كار نخستين داورى انديشمندانه و كارى آميخته به فضيلت بود كه تا آن زمان ميان اين مردم جلب نظر مى‌كرد. يكى از همين ناظران - كه قرشى بود - از اين كه قرشيان در مقابل داورى فردى كه از آنها كم‌سالتر به نظر مى‌رسيد تسليم شدند و به پيشنهاد او گردن نهادند به شگفت درآمده و اظهار داشت: «من در شگفتم از اين مردم، مردمى كه از شرافت و عزّت و سرورى برخوردارند، و پير و سالخرده و كلان‌اند كسى را كه از همۀ آنها كم سن و سالتر و از تمام آنها تهى‌دست‌تر است، به عنوان حَكَم و داور و سرور خود گزين كردند؛ سوگند به «لات و عزّىٰ» كه او در آينده بر شما تفوق يافته، و شما را تحت رياست خود گرفته، و بهره و نصيب‌ها را ميان شما توزيع نموده، و از اين پس حيثيت و اعتبارى شگرف در انتظار او خواهد بود. 1اين رويداد تاريخى - علاوه بر آن كه مى‌توان در لابلاى آن نكاتِ ظريفى را جستجو كرد - آثار خوش‌آيندى را به ارمغان آورده و رمز و سمبلى براى حقايقى بود كه بايد براى هميشه و جاودانه رهنمودى سازنده باشد. قبل از آن كه حجرالاسود با تدابير هوشمندانۀ آن حضرت در جاى خود نصب گردد، اختلاف و نزاع قريش نزديك بود به درگيرىِ شديد و جنگى