19خود آلوده كرده‌اند، برائت جويد، و نيز از دست پروردگان پليدشان چون صدّام عفلقى كه كعبۀ دل حاجيان، حرم امام حسين و حرم اميرالمؤمنين - عليهماالسلام - را هتك حرمت كردند،3 اشقيايى كه قلم و بيان، از تبيين و تصوير شقاوتشان عاجز است، اظهار تنفّر كند.
جنايتكارانى كه در كنار حرم حسين بن على - عليهماالسلام - مردم را از لعنت بر قاتلان آن عزيز منع، و لعن بر اعدا و دشمنانش را از زيارتنامه‌اش حذف مى‌كنند و حتى حقجويان و رهروان راه حق را در حرم اين دو امام به شهادت مى‌رسانند.
اگر از شقاوت پيشگانى همچون صدام و. . . و اربابان آنان برائت جستيد، مى‌توانيد بگوييد: «خدايا! دور خانۀ تو مى‌گردم، مهر و عشق تو بر دل دارم، و از غير تو بيزارم» .
طواف بر گِرد خانۀ خدا بايد نشان دهندۀ عشق به خدا و برائت و بيزارى از دشمنان خدا باشد، و اِلّا طواف نيست.
مفهوم رمى جمرات
از ديدگاه امام - رضوان اللّٰه عليه - در حج ابراهيمى رمى جمرات نيز معنا و مفهوم خاصّ خودش را دارد. لذا مى‌گويد:
«رجم عقبات، رجم شياطين انس و جن است، شما با «رجم» ، با خداى خود عهد كنيد تا شياطين انس و ابرقدرتها را از كشورهاى اسلامى عزيز برانيد» .4
بديهى است كه اگر سنگ زدن به جمرات، اين مفهوم را نداشته باشد، و به معناى رمى كردن شياطين جنّ و انس نباشد عملى بى محتواست.
باز مى‌فرمايد: «بايد شيطان بزرگ، ميانه و كوچك [جمرۀ عقبه، وسطىٰ و اولىٰ] را از حريم مقدس اسلام و كعبۀ حرم راند و بايد دست شياطين را از كعبه و حرم كشورهاى اسلامى كه حريم آن است قطع كرد» .
درود و سلام خدا بر امام باد كه هر چه امّت لازم داشت، در طول عمر پر بركتش، پس از پيروزى انقلاب و پيش از آن، همه را بيان كرد.
در عبارت ديگرى مى‌فرمايد:
«با فريادها و دعوتها و تظلّم‌ها و افشاگريها و اجتماعات زنده و كوبنده، در مجمع مسلمين در مكۀ مكرّمه بتها را بشكنيم و شياطين را كه در رأس آنها شيطان بزرگ است، در عقبات رمى كنيم و طرد نماييم. تا حج خليل‌اللّٰه و حبيب‌اللّٰه و ولى‌اللّٰه؛ مهدى عزيز را بجا آورده باشيم و اِلّا در حق ما گفته مى‌شود: ما اكثر الضجيج واقلّ الحجيج» .5