45بلكه بايد اين كار از راه تشويق و راه‌هاى ديگر صورت بگيرد؛ زيرا كودك به‌طور فطرى خدا را دوست دارد. دنياى او دنياى عشق و محبت به خداوند سبحان است. دنياى احترام به خدا و ستايش و نيايش است. كودك دوست دارد نماز بخواند، روزه بگيرد، حتى دوست دارد خدا را ببيند؛ زيرا او خداوند بزرگ را مانند پدر و مادر خود تصور مى‌كند. كودكان همواره در جستجوى خدا هستند و اين فطرت پاك و بيدار كودك، فرصت خوبى است براى عبور و ورود به دنياى عبادت.
امير مؤمنان(ع) خطاب به امام حسن مجتبى فرمود:
«قلب جوان همچون زمين خالى است، هر بذرى در آن پاشيده شود، مى‌پذيرد. بنابراين، من پيش از آن كه قلب تو سخت شود و عقل و فكرت به امور ديگر مشغول گردد، در تعليم و ادبت مبادرت ورزيدم.» (نهج‌البلاغه، ص337 ؛ حرّعاملى، ج21، ص478، چاپ اول، 1409ق.)
واجبات
عبادت و بندگى هدف آفرينش و مايۀ كمال انسانى است. در اين ميان، واجبات مهم‌ترين و اصلى‌ترين راه رسيدن به كمال‌اند؛ به‌گونه‌اى كه به دليل وجود مصلحت فراوان، به هيچ روى ترك آن جايز نيست. بنابراين، آموزش آن به انسان در سنين كودكى ضرورى است. از ميان واجبات به عباداتى مى‌پردازيم كه معصومان انجام آن‌ها را به كودكان نيز سفارش كرده‌اند؛ مانند: نماز، روزه و حج.
على(ع) فرمود:
«عَلِّمُوا صِبْيَانَكُمُ الصَّلَاة»؛ نماز را به كودكان بياموزيد.» (حرّعاملى، ج15، ص97، چاپ اول، 1409ق.)
نماز
يكى از وظايف اصلى پدر و مادر اهميت دادن به نماز فرزند است. آنان موظف‌اند كه فرزندان خود را از دوران كودكى با نماز آشنا كنند و به آنان بياموزند كه نماز ياد خدا و كليد بهشت است. پيامبر خدا(ص) نماز را وجه دين معرفى كرده، سفارش مى‌كنند: «مواظب باشيد كسى از شما آبروى دينش را ضايع نكند!» «نويسندۀ كتاب «الجعفريات» مى‌نويسد:
«محمد به نقل از موسى و او به نقل از ابوعبدالله و ايشان نيز به نقل از پدر و پدر به نقل از جدّ خود، جعفر بن محمد و وى به روايت از جدش على بن الحسين(عليهما السلام) از پدرش و ايشان نيز