51امّا قائلين به هر دو نظريه، در اثبات نظريۀ خود به مواردى استدلال كرده اند كه در ذيل به آنها مى‌پردازيم:

ادّلۀ قائلين به مسح پاها

قائلين به مسح پاها در وضو بر مدّعاى خود دو گونه دليل اقامه كرده اند:

*قرآن كريم آيۀ وضو:

«أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذٰا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاٰةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَ أَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرٰافِقِ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ ». ¹

دانسته شد كه قائلين به وجوب مسح پاها، بنابر هر دو قرائت؛ چه نصب و چه جر، آيه را منطبق بر وجوب مسح دانسته اند؛ چرا كه قرائت جر قوى ترين شاهد است به اين كه كلمۀ «أَرْجُلَكُمْ» بر «بِرُءُوسِكُمْ» عطف شده باشد؛ زيرا دليل ديگر بر مجرور بودن آن وجود ندارد كه در اين صورت بايد پاها را مسح كرد.

و امّا وجوب مستنبط مسح پاها از قرائت نصب اين است كه «أَرْجُلَكُمْ» بر محل اعراب «بِرُءُوسِكُمْ» كه مفعول به است، عطف شده باشد كه در قرآن كريم و ادبيات متداول اين عطف بسيار وجود دارد. بنابراين، آيۀ شريفه هرگونه كه تلاوت شود، حكم منطبق آيه، مسح رجلين هنگام وضو مى باشد.

از سوى ديگر، برخى از دانشمندانِ به نام و شناخته شدۀ اهل سنّت كه قائل به غَسل و شستن هستند، به اين مطلب اعتراف كرده اند:

ابن حزم ظاهرى:

ديدگاه خود در مورد آيۀ شريفۀ وضو را در دو جاى آثارش بيان كرده است:

الف): در «المحلّى» مى‌نويسد:

«اما نظريه و ديدگاه ما در بارۀ حكم پاها اين است كه قرآن كريم مسح را واجب كرده است. خداوند در آيۀ مربوط به وضو فرموده است: (وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ ). در اينجا لام «أَرْجُلكُمْ» را چه مجرور بخوانيم و چه مفتوح، عطف بر «رُءُوس» شده است؛ يعنى اگر مجرور بخوانيم، بر لفظ «رُءُوس» عطف شده و اگر منصوب بخوانيم، بر محل «رُءُوس» عطف شده است و غير اين جايز نيست.» ²