7ميهمان خدا هستى، پس او را با يادش گرامى بدار و خود را مشغول دار به آنچه او مى‌پسندد. در اين مطلب تعقل كن و اين لطف عظيم و شرافت جليل را غنيمت شمار.
پنجم: بدان كه خداوند متعال، اين امت را عزيز شمرده است و آنان را به امورى مختص كرده است، پس شكرگزار اين لياقت و كرامت الهى باش.
ششم: همراه با غسل در ساعات اوليۀ روز عيد، به تطهير قلب از غير خدا بپرداز و او را بزرگ دار. لباس نظيف بر تن كن و قصد نما با لباس تقوا خود را بيارايى و اخلاق نيكو را جمال و زيبايى خود كنى. 1
«بزرگترين كارى كه مرحوم ملكى در اين اثر ماندگار انجام داده است، روح بخشيدن به عبادت و دعاها و اعمال روز و ماه و سال است. وى خود را در اين امور به جايى رسانده كه از همۀ لحظه‌ها و اوراد بهرۀ كافى برده و در تلاش است تا به ديگران نيز منتقل نمايد.»
وى تنها به ميان اعمال و آداب ايام خاص اكتفا نكرده و خويشتن را ملزم ساخته، آن‌ها را با روح معنويت و حيات بخشيدن به جان آدمى توأم نمايد و انسان عادى را به اشتياق درآورد و انسان مشتاق را در حد عشق بالا برد و انسان عاشق را شيداى معشوق گرداند.
تأكيد اين بزرگوار بر تعقّل و فهميدن در عبادات و اذكار و مناجات‌ها، بى شك انسان را به تأملى سرشار از عشق وا مى‌دارد. او خود را در صحنه‌اى لبريز از زيبايى و نشاط قرار مى‌دهد و دائماً گوشزد مى‌كند: «يا أَيهَا المِسكِين، تَفَهّم، اعقَل، رَاقِب، أُنظُر و. . .»
يادآورى دعاهاى وارده در اين روز؛ از جمله دعاى ندبه و توجه به ولى الله اعظم، حضرت حجۀ بن الحسن العسكرى - روحى فداه - اندوهناكى از غيبت او و دورى ما از ايشان، در طول روز عيد مورد توجه است و نيز قربانى در اين روز، يكى ديگر از آداب عبوديت است كه خداوند از هابيل پذيرفت؛ زيرا:
«إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يتَقَبَّلْ مِنَ الآخَر»
2
و نتيجه‌اى براى هابيل و قابيل به دست آمد و آنان را در فراز و فرود زندگى قرار داد و شهادت را نصيب هابيل كرد و شقاوت را به قابيل بخشيد.