33
پيشينۀ فقهى محدودۀ طواف:
با جست وجو دركلمات فقهاى بزرگ تشيع مىبينيمكه از زمان «شيخ طوسى \» (460 - 385ق.) 1تا پايان قرن سيزدهم هجرى قمرى، اكثريت قريب به اتفاق، مبحث محدودۀ طواف را در كتب استدلالى و احكام شرعى طرح كرده و غالباً فتوا به تعيين محدودۀ طواف بين خانه و مقام دادهاند 2و همچنين اشتراط محدودۀ مذكور را مقيد به حال اختيار نكردهاند؛ لذا مىتوان شرطيت طواف بين كعبه و مقام را؛ چه در حال اختيار و چه در حال اضطرار، قول مشهور فقها دانست.
در برابر قول مشهور، برخى از فقها قائل به عدم شرطيت طواف ميان كعبه و مقام ابراهيم شدهاند؛ حال يا معتقد به جواز طواف پشت مقام در حالت ضرورت؛ 3مانند تقيه هستند و يا آنكه معتقد به عدم شرطيت در هر حال شدهاند؛ چه در حالت قدرت و اختيار و چه در حالت عجز و اضطرار. 4برخى ديگر نيز تمايل به فتواى جواز طواف پشت مقام ابراهيم دارند. 5بسيارى از قدما متعرض اين مسأله نشدهاند و بايد گفت نخستين طراح بحث «شيخ طوسى» است و سپس ابنبرّاج در مهذب بدان اشاره كرده و از زمان «ابن زهره» به بعد، به طور تفصيل در كتب فقهى طرح گرديده است. از ميان قدما كسانى كه به اين بحث پرداختهاند، همگى قائل به طواف در بين بيت و مقام هستند، جز مرحوم صدوق كه قائل به «جواز اختيارى» و ابن جنيد كه قائل به «جواز اضطرارى» هستند.
در ميان «متأخرين» عموماً قائل به طواف بين بيت و مقاماند و در بين «متأخر المتأخرين» ، در پايان قرن سيزدهم هجرى قمرى، صاحب مدارك در فرض اختيار، 6شيخ حرعاملي 7و شيخ انصاري 8در فرض اضطرار، طواف در خارج از مقام را جايز دانستهاند.
مقتضاى اصل عملى در محدودۀ طواف
اگر استصحاب را در شبهات حكميه جارى بدانيم، با توجه به اينكه جعل و تشريع امرى حادث و مسبوق به عدم است، مىتوان گفت كه نسبت به زمان قبل از جعل احكام